Dorośli, nie spinajcie się!

Nigdy nie chciałam dorastać. Nie rozumiałam otaczających mnie dzieciaków, które w wieku 6, 8 czy 11 lat miały już kompletny plan na swoją przyszłość. Mnie „dorosłe życie” zawsze wprawiało w swego rodzaju konsternację. Takie obce, odległe, skomplikowane… Od rozmyślań wolałam swoje zabawki, samochodziki (bo zabawa w sklep, dom i lalki była głupia). Nawet moja młodsza o 4 lata siostra wyjechała kiedyś z tekstem „kiedy już będę starsza od Biny…” i zaczęła prawić obszerne litanie na temat swojej przyszłości. Ja cały czas byłam zagubiona, nie miałam ochoty myśleć, kim będę za kilkanaście lat. Sugerowałam się oczywiście słowami rówieśniczek, kariera aktorki, piosenkarki, nauczycielki, modelki czy fryzjerki to musi być to!

Chcę być już duży… Dorosły… Nie chcę już chodzić do szkoły, tylko pracować… Co te dzieci miały w baniach? Nie doświadczając problemów „dorosłych” wydawało nam się, że nasze zmartwienia osiągają najwyższy poziom powagi i dramatu. Jak kiedyś w podstawówce nieumyślnie obraziłam nauczycielkę, to chciałam przefarbować włosy, żeby mnie nie poznała. Problem ten spędzał mi sen z powiek i nie wyobrażałam sobie borykania się z czymś jeszcze gorszym. Liceum wybrałam w ostatniej chwili, ze studiami nie trafiłam, ale po roku znalazłam się na kierunku idealnym. Samo się ułożyło. Wykonuję czynności, które jeszcze podczas nauki w liceum autentycznie mnie przerażały. Posługuję się obcym językiem. Prowadzę samochód. Pracuję. Pytam o drogę. Samotnie podróżuję. Chodzę do banku. Piję alkohol. Proszę o ketchup. Hardkor! Kiedyś taka wizja życia wydawała się trudna, niemożliwa do zrealizowania, wymagająca wielkich kwalifikacji, ale jak już nadeszła, to nie jest źle. Zaskakujące, prawda?

Nie wyobrażam sobie rezygnacji z dziecinnych zachowań, beztroski, głupich żarcików... Bo czym jest ta cała dorosłość? Odpowiedzialnością? Na razie udaje mi się znaleźć w sobie jakieś jej strzępki. Radzę sobie. Mam marzenia, sporą ilość celów czekających na realizację. Czy to dziecinne? Nie powinno tak być. Podobno dorośli często zapominają o marzeniach, a jeśli już je mają, to chowają gdzieś na dnie głowy, bo teraz i tak już nie uda się ich zrealizować. Nie chcę nigdy myśleć w ten sposób.

Nie chcę się też któregoś dnia brutalnie przekonać o własnej naiwności…

Ale przecież można być dużym dzieckiem, prawda? I nie oznacza to mieszkania na utrzymaniu Mamy do czterdziestego roku życia, ale... luzackie podejście! Da się.

W te wakacje /tak, nie obędzie się bez autostopowej retrospekcji/ spotkałam w Hannoverze rewelacyjną rodzinkę. Rodzice około czterdziestki, trójka dzieci, najstarszy syn ma 17 lat. Od momentu przekroczenia ich progu (a nawet wcześniej, bo już widząc przez szybę w drzwiach Daisy, gospodynię, z wytatuowanymi ramionami i dredami) poczułam, że ci ludzie... się nie spinają. W domu panuje artystyczny bałaganik, gra muzyka, rodzice chodzą na imprezy elektro (z synem!)... Luz! W jakiś magiczny sposób nie robią awantur o byle co, czyli nie zachowują się jak rodzice, mimo, że nimi są. I to prawdziwymi rodzicami, ze stażem! Wszyscy zadowoleni. Okazuje się, że faktycznie są na świecie ludzie, którzy nie tylko mówią "jak ja będę rodzicem, to nie będę się spinać!" ale rzeczywiście tak robią. Ave! Chwała! Pokłony! Chcę kiedyś kimś takim być. Niee, zaraz, ja nie chcę przecież być rodzicem.

niespięty plakat wiszący w kiblu u niespiętych rodziców z Hannoveru. moi rodzice by się spięli.

______________________________________________

tak, częściowo odgrzałam tu kotlet pisany kiedyś dla

Prowokatora (rip[*])