Auto STOP.

Wciąż surfując na fali 'autostop to najlepszy środek podróżowania ever' postanowiłam spróbować swojego szczęścia po raz kolejny. Nie było czasu na kolejne zagraniczne wyprawy, ale weekend w Nantes /nie wiedziałam o istnieniu tego miasta. wybrane zostało przypadkowo, z couchsurfingiem nie było najmniejszych problemów, bo do Nantes nikt nie przyjeżdża, bo tam 'nic nie ma'. ha! byłam mega zaskoczona, cudowne miasto, rewelacyjna atmosfera, fantastyczni ludzie. zdecydowanie nie warto jeździć tylko po znanych miastach/ i eskapada po zamkach nad Loarą wydawała się świetnym pomysłem. 3 t-shirty, szczoteczka do zębów, karton Nantes i w drogę!

Wszyscy zawsze (kwantyfikatory 4ever) mówili mi, że podróżowanie w towarzystwie osobnika niezbyt czarującego, nieposiadającego zgrabnych nóg, wyposażonego w brodę, czyli krótko mówiąc dowolnego samca zdecydowanie zmniejsza skuteczność łapania stopa. Wydawało mi się to logiczne, zwłaszcza, że kierowcy mówili mi latem, że facetów zwyczajnie się boją, a dwie babeczki wydają się sympatyczne (niektórzy zabierali nas dlatego, żebyśmy nie wpadły w ręce zboczeńców). Dziewczyna i chłopak to porażka na całej linii.

Nie spodziewałam się aż takich trudności. Bina, niewierny Tomasz, musiała się o wszystkim przekonać na własnej skórze.

Mieliśmy kiepskiego spota, mimo, że na hitchwiki był polecany jako dobre miejsce dla ludzi jadących na południe i zachód. Dużo samochodów, miejsce, aby się zatrzymać, a co najważniejsze znajduje się jeszcze w mieście, przy obwodnicy, co jest wygodne.

#&%*@(*#^($@!#%$

jak nie chce ci się tego czytać, to możesz skomentować

'jaaakiii słoooodkiiii ;**'/'kocham Pusheen, yaaay *-*'

Dlaczego kierowcy nie zabrali Biny z Porte d'Orléans?

1. Była z samcem, który ewidentnie mógł się nią zaopiekować - nie wzbudzała litości, współczucia, ani nawet żadnych pozytywnych emocji.

2. Nadal była w mieście, więc mogła od razu wrócić do domu - w trasie ludzie chętniej biorą, bo mają świadomość, że autostopowicze jakoś muszą się wydostać ze stacji na środku zadupia.

3. Ruch był duży, ale niekoniecznie w naszym kierunku - nieopodal zaczynało się mnóstwo autostrad i obwodnica miasta.

4. Samiec miał brodę.

4. Paryżanie to takie b u f o n y, że aż mi się płakać chce. Zero uśmiechu, udają, ze cię nie widzą... Nigdzie indziej nie natrafiłam na tak niesympatycznych ludzi. Można chociaż pomachać, żeby dodać otuchy!

Najgorsze w tym wszystkim było to, że rano spotkaliśmy tam autostopowicza z Norwegii, który po około 20 minutach od naszego przybycia (co dla mnie było wiecznością, wspominając moją skuteczność tego lata) wskoczył do fury z Holendrem. Holender! Tysiące Francuzów, którzy cię olewają. Przejeżdża jeden Holender, obywatel kraju, gdzie autostopowicze są cool, a ludzie dobrze ich postrzegają i zabiera gościa. Cieszyłam się, teraz była nasza kolej.

Po dwóch godzinach i trzydziestu minutach poszliśmy coś zjeść, bo z powodu głodu i niskiej temperatury nie mieliśmy już nawet siły trzymać naszego kartonu. Wypełnieni pizzą wróciliśmy na miejsce, gdzie zastaliśmy trójkę hipisów z Niemiec. Rozkraczyli się na całej długości spotu, nie chcieliśmy im robić konkurencji. Po 30 minutach zatrzymał się... Polak, który ich zabrał. Podeszłam z czystej ciekawości zapytać, dokąd jedzie. Okazało się, że nie jest Polakiem, ale jeździ na polskich numerach. Zmierzał do miasta, które idealnie nam pasowało. Chciało mi się płakać. Rozstawiliśmy się z powrotem, ale przez kolejną godzinę nic z tego nie wyszło. Nigdy jeszcze nie próbowałam wyjechać stopem z Paryża, ale wiedziałam, że jest inny dobry spot poza miastem. Chciałam tam jechać, ale dzień był już zmarnowany - nie zwiedzilibyśmy zamków, najlepszą (choć najsmutniejszą i symbolizującą porażkę) opcją wydawało się rozpoczęcie kolejnego dnia w innym miejscu, tak się też skończyło.

F A I L.

Kolejnego dnia nie było lepiej, wyjechaliśmy pociągiem poza miasto, w okolice pasującej nam A10. Spot był idealny, problem w tym, że miejsce, w którym samochody mogłyby się zatrzymywać było zastawione przez zaparkowane pojazdy. Ludzie sygnalizowali nam, że nie mają się gdzie zatrzymać. Znaleźliśmy odpowiednie miejsce kawałek dalej, ale fala sympatycznych ludzi się skończyła. Nie chcąc znów tracić całego dnia zdecydowaliśmy się znów zmienić spot. Znów wsiedliśmy w pociąg - zmierzaliśmy prosto na stację benzynową przy drodze. Zgubiliśmy się na godzinę w lesie, ale trafiwszy na stację udało nam się po 10 minutach wsiąść z miłą panią i jej dwiema kilkuletnimi córeczkami. Od tego momentu poszło gładko - 3 kierowców, 400 km, 4h. Idealnie.

Powrót był prostszy - okazało się, że rzeczywiście nad Paryżem ciąży klątwa - w innych miejscach Francji ludzie są życzliwi. Naprawdę. Po raz pierwszy jechałam z ludźmi, którzy powiedzieli, że nigdy nie zdarzyło im się zabierać autostopowiczów, a my mamy 'dobre twarze'. A więc jednak! Samiec nie przekreśla szans? Czy to wszystko wina Paryżan?

Bufony!