...ale się Francuzeczka zrobiła!

"Ten, no", czyli wtrącenie, którego używam non stop. Niezbyt wyrafinowane, już lepiej nic nie mówić, niż w ten sposób wyrażać swoje zastanowienie, ale ten, no, "ten, no" ciągle wyrywa się z moich ust. Kiedyś tak nie było. Umiałam szybko i porządnie sklecić zdanie, nie musiałam sama sobie przerywać jakimiś bezsensownymi sylabami. Ten, no, wkurza mnie to. Ciągle brakuje mi słów. Ostatnio zapytana, jak ma wyglądać okładka do pracy na podstawy projektowania mebla, powiedziałam "no taka przezroczysta z taką jakby plastikową listewką spinającą wszystko". Wszystko jest takie, ten, jakby, nie wiadomo jakie... Zdarzają się momenty, gdy chcę rzucić jakąś błyskotliwą myśl lub ciętą ripostę i zamiast sklecić normalną wypowiedź, wybucham z "No ten! Ten! Ten, ten...", po czym żałuję, że w ogóle zdecydowałam się coś powiedzieć. Siostra czasem patrzy na mnie, gdy próbuję się wyrazić i mówi: "zastanów się, co chcesz mi powiedzieć, a potem zacznij mówić". PORAŻKA.

Zawsze byłam dobra z mówienia, miałam spory zasób słów, umiejętnie dobierałam język rozmawiając z ludźmi starszymi i poważniejszymi ode mnie, a teraz wyrzucam z siebie rozmaite sylaby, na dodatek czasem wypowiedziane w bardzo pokraczny sposób. Mama stwierdziła, że zaczęłam seplenić, co bardzo mnie ugodziło, więc w jej obecności przesadnie artykułuję i wypowiadam się nadzwyczaj wyraźnie. Byłam jakiś czas temu u mojego kumpla w Warszawie. Jego mama podsłuchiwała słyszała naszą rozmowę z pokoju obok i powiedziała, że z mojego bełkotu wyłapuje poszczególne samogłoski. Kumpel rzucił "ale się Francuzeczka zrobiła!" a ja zaczęłam się zastanawiać...

Mówię szybko, ale to się nie zmieniło. Z moją najlepszą przyjaciółką od kilkunastu lat wymieniamy aktualności niczym torpedy, słowa są wypowiadane z prędkością światła. Ludzie czasem gubią wątek, gdy nas słuchają. Teraz nawet ja, aby nadążyć, zjadam fragmenty wyrazów, nie kończę wypowiedzi, a w pustkę wrzucam jakieś tam ten inne wyrazy. Po każdym fragmencie tego posta siadam z podpartą brodą i zastanawiam się, jak złożyć kolejne zdanie. Na koniec czytam to wszystko i zastanawiam się, jak mogłam powtórzyć jedno słowo siedemset razy, napisać tak dziwaczną odmianę lub niedorzeczne składniowo zdanie...

~offtop~ Panie i Panowie, dawno nie było burgerów! przedstawiam Big Fernand. Ponoć najlepszy w Paryżu, nie zgodziłabym się... choć przyznam, że pyszniutka cebulka i niebieski ser klasyfikują go wysoko.

Najgorsze jest to, że ja wcale nie jestem Polką, która opuściła swój kraj wieki temu i na co dzień posługuje się obcym językiem, więc zapomina mowy ojczystej. Jestem we Francji od niecałych 2 lat, mieszkam ze swoją rodziną [polską of course (no i wszędzie wtykam english words as you can see, na dodatek mnie to jara. frencza też wstawiam, ale to mi się mniej podoba)]. Chciałam napisać "jem polskie jedzenie", ale to już by powiało siarą. Zmierzam do tego, że posługuję się językiem polskim na co dzień, piszę ze znajomymi, piszę tutaj... A po francusku wcale nie mówię jak mistrz. Nie mam już z nim problemów, ale nigdy nie będę mogła na dłuższą metę udawać, że jestem Francuzką - musiałabym bardzo popracować nad akcentem i rozmaitym słownictwem (żeby na wszystko po kolei nie mówić "coś"/"rzecz". Francuzi tak robią, ale ja jednak muszę w końcu ogarnąć, jak się mówi... no właśnie, nawet nie wiem co, bo w momencie, gdy siedzę przed translatorem google zapominam wszystkiego, co chciałam sprawdzić).

Marudzę trochę, jakiś żałobny wywód. Hmm, nie chcę mówić po polsku jak wieśniak, a mój level elokwencji ewidentnie leci na ryj.

______________________________________

61 days left