Portugalczycy

Ależ zaległości! W blogowaniu nie podoba mi się to, że wypada pisać regularnie. Odpowiadało mi to do niedawna, ale ile można? Cóż, w każdym razie czas wolny chwilowo wrócił, zabieram się za nowe fascynujące opowieści.

Portugalczycy! Cóż za naród. Nie lubię generalizować - nie każdy Polak jest złodziejem a nie każdy Francuz  się przesadnie perfumuje, ale obserwowanie 'narodowych' cech to jedno z moich hobby. Spędziłam czadowy weekend w Porto, gdzie zaznałam portugalskiego luzu... Nie znałam stereotypów - dowiedziałam się, że podobno ludzie tam są stosunkowo pesymistyczni, sama zaobserwowałam przeciwieństwo. Jedyne, czego się spodziewałam, to długaśnych włosów na przedramionach młodych kobiet - tata mnie ostrzegał, że Portugalczycy (i Portugalki) są strasznie owłosieni... Nie, to chyba też na szczęście nie jest prawda.

Przypadkiem trafiliśmy na wielkie święto - początek lata, São João, gigantyczna impreza w Porto! Lampiony, kwiaty, grillowanie z sąsiadami, fajerwerki, całonocne koncerty... Tam ludzie uwielbiają świętować. Najciekawszą tradycją było kupowanie plastikowych młotków i, uwaga, uderzanie nimi w głowę wszystkich po kolei. Gdy dowiedzieliśmy się o tym z Samcem Alfa od naszych gospodarzy z Couchsurfingu, podeszliśmy do tego nieco sceptycznie - nie dlatego, że nie lubimy dziecinnych zabaw, ale nie spodziewaliśmy, że ten szał rzeczywiście ogarnia wszystkich. Każda osoba z przedziału wiekowego od 2 do 100 lat posiada kolorowy młotek, który przy uderzeniu wydaje irytujący piszczący dźwięk. Pukasz (naprawdę szukałam jakiegoś przyzwoitego słowa, ale nie znalazłam) wszystkich, oni ci oddają, rewelacyjna zabawa! Ważnym aspektem było to, że nikt nie reagował na to agresywnie - zero zamieszek, żadnych bójek, nawet krzyków... No stress. Każdy poddaje się młotkowym torturom, żule i naburmuszeni obywatele nieuczestniczący czynnie w zabawie nie mają prawa obrazić się, gdy ciągle dostają młotkiem w łeb. CZAD.

JP! Tak, oni też nie wyciągali żadnych konsekwencji.

Ludzie, u których mieszkaliśmy również charakteryzowali się bezstresowym podejściem do życia: zostawiali nam klucze do mieszkania, nie widzieli w tym nic dziwnego. Ja bym nie pozwoliła nieznajomym zostać u siebie w domu - to prawdopodobnie kwestia mojego polaczkowego podejścia do życia "na pewno coś ukradną". W Portugalii ludzie chociaż tym się nie martwią. Ich wyluzowanie zaczęło robić się odrobinę przytłaczające, w momencie, gdy zagubiony taksówkarz odwożący nas do czyjegoś mieszkania wysiadł z samochodu zapytać o drogę kogoś pod budką z piwem, a nas zostawił w środku. Problem polegał na tym, że nierozgarnięty koleś nie zaciągnął ręcznego, a samochód stał na górce. GENIUS. Każdy poddał się swoim odruchom: Samiec Alfa rozpoczął ewakuację, ale niestety drzwi były zamknięte, a ja postanowiłam wychylić się i zaciągnąć ręczny, ale jego tam nie było. Musiał być jakiś guzik na desce rozdzielczej albo inne magiczne pokrętło, w każdym razie brak klasycznej wajchy sprawił, że zmuszeni byliśmy obserwować w spokoju coraz bardziej zbliżający się do nas budynek. Przecięliśmy na szczęście pustą uliczkę i zbliżaliśmy się do krawężnika. Samochód pokonał przeszkodę bez żadnych trudności i minął się z wielkim filarem o centymetry, a przed stłuczką ze ścianą uchroniła nas ekipa spod budki z piwem wraz z taksówkarzem, który chyba dopiero teraz zdał sobie sprawę z całej sytuacji - wszystko działo się za jego plecami, jak w jakiejś debilnej komedii. Zastanawiałam się, jak w ogóle można zostawić samochód na górce na luzie, ale kierowca nie sprawiał wrażenia szczególnie zakłopotanego. Wsiadł, zaczął coś gadać po portugalsku (podobnie jak we Francji, ludzie będą za wszelką cenę starali zmusić cię do rozumienia ich języka), powiedział 'ojojoj', zaśmiał się i pojechaliśmy dalej. Luuuzik.

Bardzo mi się podobało. Byłam na plaży, zobaczyłam urocze miasteczko, jadłam pyszne rzeczy (normalnie preferuje mięso, jednak tym razem wybierałam ryby i ośmiornice - Portugalczycy gustują w bułeczkach nabitych podejrzanym mięsem i obleśnych tostach pływających w misce zupy zawierającej resztki z poprzedniego obiadu, wolałam więc świeżutkie sardynki) i po prostu spędziłam weekend na mega luzie. Nie wiem, czy do Porto wrócę, bo w zasadzie 'zaliczyłam' wszystko, co tam było, ale na pewno motywuje mnie to do dalszych podróży. Czadzior.

___________________________

71 64 days left
/nie umiem liczyć