Wzniosłe treści obcych pieśni

Zainspirował mnie dość znany na polskiej scenie jutubowej CeZik. Nagrał krótką parodię znanych z radia hitów, autorstwa artystów takich, jak David Guetta, Michel Telo, FloRida, 50 Cent... Nie wszyscy lubią, ale wszyscy znają. Na początku nie miałam ochoty tego oglądać, ale jak już się przekonałam do naciśnięcia play, to wysłuchałam (i obejrzałam!) z przyjemnością do samego końca. Zachęcam.

CeZik jest niezwykle utalentowany muzycznie, ale nie o tym. Nagranie dosłownie przetłumaczonych na język polski hitów było błyskotliwym pomysłem. Dobrze mówię po angielsku, teksty piosenek atakujących mnie dzień w dzień z radia wgryzają mi się w mózg, czynią zniszczenia i zostają na zawsze. Chwytliwe, zapamiętane, niezinterpretowane. Z góry wiadomo, że treści przekazywane chociażby ostatnimi czasy przez zespół the Black Eyed Peas (kiedyś byłam wielką fanką) nie są ekstremalnie ambitne, ale póki są po angielsku, nie boli to w uszy. Gdy zostaje nam brutalnie uświadomione, że oni naprawdę nawijają o takich pierdołach, to aż robi się przykro. Oryginalny tekst, mimo wszystko, brzmi całkiem przyjemnie.

/off: w ramach przypominania sobie muzy z gimnazjum puściłam

sobie właśnie Run It Chrisa Browna. lubiłam, lubię nadal. i nucę

sobie: is ya man on da flo? if he ain't, let mi know! i co, po

angielsku piosenka jak piosenka. wiesz, o co chodzi, ale nie

dopuszczasz tego do siebie... no proszę Was: czy twój facet

jest na parkiecie? jak nie, to daj mi znać! wiesz co, Chris?!/

Z tego właśnie powodu podpisuję się pod moją koleżanką, która jakiś czas temu powiedziała, że nie chciałaby być native speakerem, bo codzienna dawka radiowej sieczki zrobiłaby jej wodę z mózgu. Wydaje mi się, że jedynie w swoim ojczystym języku jesteś w stanie doszukać się tych wszystkich głupot i okropieństw.

/w głośnikach bóg mój Snoop i she might be with him, but

she's thinking 'bout me. boże, oni wszyscy o jednym/

Tak interpretowana muzyka rozczarowuje. Wiem, że piszę o hitach niezbyt wysokiej klasy, ale czym w takim razie jest dobra, ambitna muzyka? Czy filozoficzne teksty, w których roi się od zbyt wyszukanych słów nierozumianych przez 90% społeczeństwa charakteryzują dobrą muzykę? Ja, prawdę mówiąc, mam niewielkie wymagania. Mogę bawić się nawet do Letniego Chamskiego Podrywu (piłka jest krótka, jak krótki kabanos!), pod warunkiem, że nikt nie puści mi kolejnego hitu o dupeczkach, klubach, wódzie

/zgadnijcie, co wylosował odtwarzacz? tak, Sexy and i know it.

chłopaki podchodzą do tematu na luzie, kto normalny

nagrywałby hicior o trzęsieniu genitaliami? mają na siebie

pomysł, nie da się ukryć... powiem szczerze, że wolę to od

twórczości większości współczesnych radiowych artystów.../

A czego słucham normalnie? Rapu o dziwkach i furach. Ambitnie? Nie. Grzebię dalej w rapie i rozkoszuję się ironicznymi i wbrew pozorom głębokimi tekstami takich artystów jak Łona czy F.I.S.Z. Ambitnie? No właśnie, czym jest ambitna muzyka? Słucham Guns 'n' Roses, Pink Floyd. Muzyka powszechnie ceniona i uważana za arcydzieło. Ale czy ambitna? Nie mam pojęcia, nie umiem tego zdefiniować. Muzyka w moim odtwarzaczu nie musi być ambitna, nie udawajmy, że wszyscy podchodzimy do tematu w taki wniosły sposób.

/na tapecie imprezowa lista z czasów gimnazjum, damn,

she's so sexy bitch! wsłuchuję się w monotonny rytm.

i co? hicior! poziom tragiczny, ale jednak coś sprawiło,

że stał się niezwykle popularny. a spróbujcie sobie to

wyobrazić po polsku. drugi z komentarzy na YouTube:

do ruchania i na balet akurat.

właśnie. czego oczekujemy od muzyki?/

No i co?