DJANGO

SPOILER ALERT

(ok, może nie aż tak wielki, ale na wszelki wypadek uprzedzam, że minimalnie zdradzam fabułę)

Stało się, obejrzałam dwa filmy w dwa dni! Niesamowite. Skupię się na tym drugim... Django! Byłam w kinie z Ado (oczywiście zapraszam serdecznie do niego). Film spełnił wszystkie oczekiwania, mimo, że nie widziałam trailera (może to dobrze?).

Dokładnie na coś takiego czekałam.

Od dawna cieszyłam się, że zobaczę w akcji Christopha Waltza, którego kojarzę z fenomenalnej roli w "Bękartach wojny". Po raz kolejny mnie powalił. Świetnie oddał charakter postaci. Podobnie jak wtedy, gdy wcielał się w Hansa Landę, był przebiegłym, inteligentnym poliglotą. Uwielbiam jego sposób wypowiadania się (taki... sophisticated) i mimikę. W jednym momencie, gdy rozłożył ramiona i uśmiechnął się, wyglądał zupełnie tak, jak w momencie schwytania porucznika Aldo Raine'a w Bękartach, podczas oglądania Django kilka drobnostek przypominało mi o pozostałych filmach Tarantino. Kolejną było zbieranie nadmiaru piany z piwa, ujęcie było identyczne jak podczas nakładania Shosannie bitej śmietany (tak, mam lekką obsesję na punkcie Bękartów).

W pierwszej chwili (pierwszych kilku chwilach) nie poznałam Samuela L. Jacksona. Ok, może nie był wybitnie zakamuflowany, ale postarzony o kilkanaście lat był dla mnie zagadką do momentu, gdy powiedział "you know this nigga, don't you?" dokładnie tak, jak "you know your business partner Marsellus Wallace, Brett, don't you?"... Wtedy do mnie dotarło.

Za Leo nie przepadam, rozbawiło mnie, że grana przez niego postać była niezbyt bystrym frankofilem. Phi.

Niesamowicie jarałam się akcentami, wymową (BEZ SZACUNKU dla Francuzów i dubbingu, niech żyją napisy, nauka obcych języków i umiejętność czytania). Teksas, Murzyni, Niemiec. Samuel L. Jackson. Big Daddy. Szeryf. I ten redneck obecny przy rozrywaniu D'Artagnana na strzępy! Uwielbiam tego słuchać.

Specyficzny humor reżysera był wszechobecny - od zębowej skrytki, przez Django w stroju lokaja (fancy pants nigga!), zbulwersowanego Stephena aż do klasycznej epizodycznej roli samego reżysera, oczywiście zakończonej wysadzeniem się w powietrze. Kilka kadrów było niesamowitych (chociażby te krajobrazy), a Django oglądający eksplozję w okularach przeciwsłonecznych i odwracający się z tym asymetrycznym uśmiechem wbił mnie w fotel, mimo, że widziałam już tego gifa setki razy.

Ach, jak zwykle u Quentina ginie mój ulubiony bohater.

I oczywiście... muzyka! Jest niesamowita. Uwielbiam większość soundtracków do filmów Tarantino, a ten przerósł oczekiwania. Moje playlisty "rock 'n' roll dreams" i "rapsy" się niedługo wzbogacą. 2Pac podczas wymierzania sprawiedliwości! Czad.

Polecam wszystkim fanom absurdu i przygody (?) nie bojących się wyeksponowanych flaków.

(zgadnijcie, jaką mam nową tapetę na kompie)

Jej, ale mi się podobało.