50 shades of Grey

Gwałtownie i niespodziewanie dołączyłam do grona czytelniczek "50 twarzy Greya". Książka niemalże wpadła mi w ręce, a że wykład był nudny, zabrałam się do lektury. Setki koleżanek polecały mi ją, a ja jakoś nie mogłam zacząć... I jak zaczęłam, to poszło bardzo szybko. Nie do końca wiedziałam, czego mam się spodziewać po książce, której egzemplarz sprzedaje się rzekomo co minutę. Coś musiało wywołać tę burzę... Myślałam, że to albo ciekawa powieść o rozbudowanym wątku erotycznym, albo (co byłoby ciekawsze) hardkorowy pornol w książce.

Nie okazała się być ani tym, ani tamtym.

Rozczarowała mnie od początku (co oczywiście nie zmienia faktu, że nie mogłam się oderwać, bo czekałam aż w końcu zacznie się coś dziać). Fabuła jest strasznie kiczowata... Rozmowa z przyjaciółką, podróż i wywiad zajmują 5 stron... W normalnej powieści zajęłyby z 30 (a u Tolkiena cały tom, jak stwierdził Ado), a w 50 shades of Grey istnieje taka sobie historyjka, wymyślone wątki okrojone do minimum. Ani to ciekawe, ani budujące napięcie... To tak, jakby w pornolu ta część o naprawianiu samochodu/odbieraniu pizzy ciągnęła się przez 15 minut. Bez sensu.

Nieważne, czytam dalej, wątek erotyczny musi okazać się powalający, skoro książka tak szokuje i podnieca. W końcu na stronie 139 dochodzi do zbliżenia. I co? I nic. Głupi opis. Bez polotu. Wyolbrzymiony obraz doznań i orgazm za każdym razem, licząc od pierwszego. Nuuuda. Nawet od momentu (odkładanego przez 348659394 lat) zgody Any na warunki Greya i rozpoczęcia zabaw w Czerwonym Pokoju Bólu nie dzieje się nic specjalnego. To wcale nie jest takie hardkorowe, nie wiem, o co tyle szumu. Znów miałam przerost oczekiwań. Skoro podobno książka jest tak niesamowita, to spodziewałam się, że będę to czytać z oczami jak pięciozłotówki i z jakimiś niezwykłymi obrazami tworzącymi się w mojej głowie, a czytałam z taką miną, że dziewczyny na wykładzie stwierdziły, że muszę być w jakimś kwaśnym momencie. Byłam. Zresztą przez większość czasu.

Nie wiem, czy to dziwne fantazje autorki, czy niekonsekwencja tłumacza (taaa, baba tłumaczy babę), ale nie brakuje takich kwiatków jak "o święty Barnabo", "rany Julek", "jasny gwint", czy, uwaga, "wewnętrzna bogini wykonująca salta i machająca pomponami". Nie pytajcie. Nie wiem. Nie chcę wiedzieć.

Nie tyrania czy seks w książce były dla mnie szokujące, ale to, że Christian kupił Anie stanik, który pasował idealnie, a on widział ją wcześniej ze 2 razy na oczy i to nie nago. Ma talent chłopak. Zjawił się też w środku akcji dokładnie wtedy, gdy był potrzebny, by oswobodzić Anę z rąk napalonego Jose. Łał.

A co mi się podobało? Zaczerpnęłam paru mądrości życiowych! "Nie ufaj mężczyźnie, który umie tańczyć". So true! "Zawsze zaczynaj od Wikipedii". Dzięki, wiem, korzystam. Trafny był też opis myśli pijanej Any, chyba dobrze, że książkę pisała baba, bo wzorowo opisała to, co myśli dziewczyna po 5 drinkach. I ten rzyg na chodnik. Spektakularny.

Po przeczytaniu popadłam w żałobne odrętwienie, niczym Ana. Cieszę się, że przeczytałam, bo mam teraz własną opinię na temat tej książki, ale nie zamierzam kontynuować przygody z trylogią... Chyba, że Iwonka przyniesie kolejną część za kilka dni, a ja znów będę się nudzić na wykładzie.