Doba komputerów

Jeśli sądzisz, że w dobie komputerów sztuka czytania zanikła,

zwłaszcza wśród dzieci, to niezawodny znak,

że jesteś mugolem.

Ach, te sentymenty. Ale jak to jest z tą "dobą komputerów"? Nie da się ukryć, że technologia zastępuje wszystko. Zamiast tradycyjnej korespondencji wysyłamy maile i smsy, które oczywiście są krótsze i przekazują zaledwie 1% uczucia, które zawieramy pisząc do kogoś prawdziwy, piękny list. W smsie nie możemy zobaczyć charakteru pisma, poczuć miękkości i zapachu papieru, no i oczywiście trzeba się zawrzeć w 160 znakach, żeby nie dopłacać 20 gr do kolejnej wiadomości (chyba, że mamy darmowe tak jak Bina! i możemy spamować ludzi wkurzającymi smsami zawierającymi 1 znak). Przecież można usunąć ze środka kilka epitetów, spacji, albo wręcz liter ze środka wyrazów - odbiorca i tak powinien zrozumieć, o co nam chodziło.

W szkole pojawiły się elektroniczne dzienniki, nad którym oczywiście nauczyciele nie potrafią zapanować. Dziwne? Śmieszne? Smutne? Nie wiem. Pojawiłam się na świecie chyba w odpowiednim momencie - uniknęłam zarówno ery listów jak i e-dzienników. Pierwszy telefon komórkowy miałam w gimnazjum, czyli dużo później, niż "współczesne" dzieci. Nie żałuję jednak, uważam, że jako '90s kid idealnie wstrzeliłam się w kalendarz. Korzystałam zarówno z podwórkowych atrakcji, jak i unikałam problemów z epoki naszych rodziców - w celu spotkania kogoś trzeba było do niego zapierdzielać na koniec miasta i liczyć, że się go spotka w domu. Jeżeli coś ci wypadło i musiałeś/-aś odwołać spotkanie, to nie było to możliwe, bo wynalazek zwany sms miał się pojawić dopiero kilkanaście lat później. Muszę przyznać, że jestem naprawdę szczęśliwa z rozwoju techniki. Nie biorą mnie sentymenty typu "teraz ludzie nie przekazują sobie żadnych emocji, a jedyna forma aprobaty dla drugiego człowieka to lajk na fejsie", po prostu się z tym nie zgadzam. Uczucie umiem przekazać i tak, a telefon i komputer ułatwiają 834659346-krotnie umawianie się z ludźmi. Nigdy (na szczęście!) nie żyłam w czasach, gdy telefon mógłby być mi potrzebny, ale jednak nie został wynaleziony... Proste, rodzicom też nie był potrzebny, szukanie znajomych na podwórku było naturalne. Dla mnie też, kiedy miałam 10 lat. Nie tęsknimy za czymś, z czego istnienia nie zdajemy sobie sprawy. Teraz jednak, gdy mieszkam we Francji, uważam internet i jego dzieci: facebooka, maila i skype'a za bezcenne łącza ze światem. Bez tego po prostu przepadłabym bez śladu w obcym kraju, wysłałabym parę pocztówek, otrzymała kilka listów, ale kontakt z Warszawą szybko by się rozluźnił... Hmmm, muszę przyznać, że lubię czasy, gdy podanie adresu e-mail jest oczywistością i koniecznością podczas podpisywania jakiejkolwiek umowy, a bez facebooka tak bardzo nie żyjesz. Oczywiście nie możemy niczego doprowadzać do przesady, ale ja akurat nie mam z tym problemu.

Zastanawia mnie jednak fakt, że nadal są ludzie, którzy z technologią zdecydowanie się nie zaprzyjaźnili. Nie mówię oczywiście o starszych ludziach, bo wiadomo, że w pewnym wieku ciężko się po prostu przestawić na nowe tory /btw ukłony dla mojej babci, śledzącej moje statusy na facebooku i wysyłającej mi prezentacje w power poincie, respekt!/. Chodzi mi o ludzi w moim wieku. Tak, haha, o dziewczyny. Jest takich przypadków bardzo mało, ale jednak są!

Wiadomo, że to zawsze chłopaków bardziej ciągnęło do komputerów, ale jak to możliwe, żeby mając około 20 lat i styczność z komputerem, nie umieć zmienić czcionki w Wordzie i otworzyć nowej karty w przeglądarce? Czy to ja jestem królową nerdów bez życia (tak, już to słyszałam), czy to naprawdę jest dziwne?

Pozdrawiam, Technologiczne Zaawansowana Bina.