Komfort psychiczny

Tak mam, że lubię odczuwać "komfort psychiczny", nawet fałszywy. Nie znoszę się martwić i mieć wyrzutów sumienia, nawet wtedy, kiedy powinnam, więc automatycznie odkładam swoje zmartwienia na potem. Chociażby teraz - piszę sobie posta, słucham wielkiej mieszaniny muzyki z kompa, jednocześnie eksplorując swoją skrzynkę mailową i przeglądając komiksy w internecie. Czy nie mam nic innego do roboty? Mam, poczeka... Nie lubię tego w sobie. Chwila zastanowienia - nie, jednak mi to nie przeszkadza. Gdyby rzeczywiście źle wpływało to na moją psychikę, chciałabym to zmienić, a jednak - tkwię sobie chwilowo w internecie i jak najbardziej mi to odpowiada. Mój poprzedni rok akademicki skończył się baaardzo dawno temu, następny zaczyna się już zaraz. I, o dziwo, myśl o uczelni, obowiązkach z nią związanych, projektach napawa mnie optymizmem. To chyba świadomość, że będę MUSIAŁA coś robić... Chcę być w tym dobra, bo wiem, że mogę. Każdy to wie, każdy tak mówi - a potem znów odkłada obowiązki na potem, i tak w kółko... Kiedyś myślałam, że to typowo szkolna przypadłość, następnie, że studencka, a teraz myślę, że po studiach to się nie skończy. To już zostanie. Podobno ludzie inteligentni są leniwi. Jestem inteligentna, jestem leniwa. Na razie pasuje. Stać mnie na więcej, niż robię - w wakacje robiłam dużo rzeczy - trochę pojeździłam po Francji i po Polsce, ugościłam znajomych w Bagietolandii przez miesiąc, zdobyłam pracę, porysowałam, poczytałam po angielsku... Ale gdybym się przyłożyła, mogłabym zarobić duuużo, przygotować się do kolejnego rok na uczelni (jakiś kurs AutoCADa online miałam robić, o ile dobrze pamiętam...) i oprócz przyjemnych zaliczyć wakacje do pożytecznych. Kilka miesięcy spłynęło na zasadzie: mogłabym przygotować CV po francusku... ale mogę to zrobić za miesiąc, jeszcze nie potrzebuję pieniędzy, a to spotkanie z ludźmi z CouchSurfingu brzmi bardzo zachęcająco! Hmm, chyba powinnam załatwić bilety lotnicze, jeśli chcę zobaczyć znajomych w Warszawie... O, jakie śmieszne zdjęcia kotów w internecie. Wszystko robiłam dosłownie na ostatnią chwilę - kiedy potrzeba była paląca. Podsumowując wakacje - jestem spłukana, teraz zarabiam, ale i tak, przydałyby mi się pieniądze, nawet nie na przyjemności, tylko jest kilka wydatków, które muszę uregulować... I znów uciekam się do pożyczek od rodziców. Never ending story. Co najgorsze - jak zwykle dobrze na tym wyszłam, wszystkie rzeczy, które były do zrobienia zostały zrobione, sprawy załatwione, mimo chwilowych wątpliwości i momentów "o nie, teraz to jestem w dupie" cały czas doprowadzałam się do stanu spokoju, komfortu psychicznego, teraz wszystko jest ok. Skoro jest po wszystkim i jest ok, nie widzę potrzeby nic zmieniać... I tak w nieskończoność. Skoro jednak jestem szczęśliwa, nie muszę chyba nic poprawiać?