Zwyczajność

Pewnie powieje jakąś dziwną nostalgią albo nawet nie wiem czym, ale patrząc przez okno postanowiłam poruszyć taki temat (nie, nic poważnego, nie obawiajcie się): dlaczego kobiety po małżeństwie stają się takie.. zwyczajne? Hahaha przepraszam, napisałam to, przystanęłam na chwilę, przeczytałam ten błyskotliwy temat i stwierdziłam, że post będzie prawdopodobnie bardzo ułomny. Kontynuuję. Zalewa nas fala zwykłych bab. Jak to się dzieje? Większość dziewczyn i młodych kobiet, delikatnie mówiąc, dba o siebie. Zawsze słysząc to irytujące pytanie "uuu, dla kogo się tak stroisz?" odpowiadamy stanowczo "dla siebie". A to przecież nieprawda.

Też mi się kiedyś wydawało, że chcę ładnie wyglądać dla samej siebie, ale przecież jak siedzę w domu sama ze sobą, to nie dbam o swój wygląd, tylko o to, by nie zabrakło mi Coli, czekolady i internetu. Wychodząc z mojej pieczary automatycznie zakładam ubrania których się nie wstydzę, czasem robię makijaż, patrzę 56839520356 razy w lustro... Dla siebie? Niby tak. Zastanawiam się nad tym... Nie chcę, żeby ludzie patrzyli na mnie na kosmitkę. Wolę wtopić się w tłum, a czasem w delikatnym stopniu zabłysnąć. Więc jednak nie dla siebie? To świadomość przebywania wśród ludzi popycha nas do poczucia pewnej odpowiedzialności za swój wygląd. Przy znajomych chcemy wyglądać fajnie (chyba, że siedzimy z przyjaciółkami w rozciągniętych piżamach i debatujemy o pierdołach, ale to się nie liczy), ale oczywiście najważniejsza jest płeć przeciwna. Po prostu lubimy przychylne spojrzenia, lubimy się podobać... Wyjście z domu w naszym ulubionym, spranym dresie XXL nie byłoby najlepszym pomysłem.

Ok, dotarłam do ok. połowy notki, a nie zaczęłam jeszcze gadać na temat. Zmierzam do tego: strojąc się, dbając o wygląd skupiamy uwagę płci przeciwnej (i nikt mi nie powie, że wygląd nie jest pierwszą cechą, na którą zwracamy uwagę). Będąc w związku nie da się utrzymać tych 'pięknych pozorów' przez cały czas, wiadomo, że każdy miewa gorszy czas, widujemy się, gdy nie jesteśmy w formie i kochamy się oczywiście nie za wygląd, tylko za mnóstwo cech charakteru, których szukamy, które nas urzekają. I tu zaczyna się problem (tak, ponad 20 linijek w polu edycji i Bina dopiero zaczyna swój wywód): niektóre kobiety w tym momencie przestają dbać o swój wygląd... bo "i tak widział mnie bez makijażu, widział, jak płaczę, widział mnie w kapciach króliczkach, widział, jak siedzę na kiblu, widział, że raz zapomniałam ogolić nogi, ale nic nie powiedział, WIĘC mogę kontynuować, niech tak zostanie".

Jak to?! Nie można tak! Trzeba je powstrzymać! Stają się zwykłe (żeby nie powiedzieć 'nieatrakcyjne'), tracą coś, czym przykuły jego uwagę po raz pierwszy... Czy 'zdobycie' faceta oznacza, że możemy się poddać, bo on już jest ''nasz''? Naprawdę jest? Jego dziewczyna nie przestała mu się podobać, ale on doskonale pamięta, w kim się zakochał... W kobiecie, której ewidentnie zależało, żeby jego koledzy byli zazdrośni. Która cieszyła się, jak on uśmiechał się widząc ją w pięknej sukience i butach na obcasie. Która lubiła się podobać! A teraz jest jej wszystko jedno... Jak często widzimy takie kobiety, najczęściej jeszcze z wózkiem? Czy małżeństwo/dziecko jest powodem do zaprzestania manifestowania swojej kobiecości? Nie wiem, ale mam nadzieję, że nie. Potem to postępuję: w wieku emerytalnym kobiety stają się wręcz.. męskie. Nie, nie to mam na myśli, preferuję zupełnie inną definicję męskości. Chodzi mi o to, że czasem z daleka (albo, o zgrozo, nawet z bliska) nie widzimy czy z naprzeciwka nadciąga starsza pani czy starszy pan. A takich zgrzytów wolimy unikać.

Oj, pojechałam.

Proszę, żebym nigdy nie była 'zwykłą babą'!