Wietnam: czego nie będzie mi brakować

Kilka miesięcy w Wietnamie to wyjątkowa przygoda. Posłużę się nawet wyświechtaną frazą: wiele mnie to doświadczenie nauczyło. Niedługo o tym opowiem, ale muszę najpierw opróżnić czarkę goryczy, która przelała mi się po raz kolejny. Kilka spraw nieodzownie wiążących się z mieszkaniem tutaj doprowadza mnie do szewskiej pasji. Oto ciężkie do przeskoczenia wady życia w Wietnamie.

Powietrze w Wietnamie jest fatalne. Ilość ludzi, a co za tym idzie skuterów, fabryk i stert palonych śmieci jest dość przytłaczająca. Każdy ma jakiś pojazd spalinowy, fala elektrycznych skuterów, które opanowały Chiny, nie dotarła jeszcze do Wietnamu. Spacer po mieście wiąże się z wdychaniem spalin i kurzu w chorych ilościach. Na wsi nie jest lepiej - jak się w jakimś gospodarstwie zbierze odpowiednio dużo śmieci, to wynoszone są na środek ulicy lub pobocze autostrady i bezceremonialnie spalane. Powietrze śmierdzi, woda śmierdzi, wszystko śmierdzi a ja kaszlę jak stary gruźlik.

Wszędzie dookoła jest syf. Wietnam to nie słynne Indie, ale nawet tutaj śmieci walają się wszędzie, a ludzie kompletnie nie zwracają uwagi na to, co robią z własnymi odpadkami. Co chwila widzę kogoś beztrosko wyrzucającego na ziemię jakiś papierek albo puste opakowanie. Mam ochotę podnieść ten śmieć i w dość brutalny sposób zwrócić właścicielowi, ale nie mogę, bo jadę skuterem i muszę uważać, by nie umrzeć, ale o tym za chwilę. W Wietnamie brakuje koszy na śmieci, kupy odpadków piętrzą się przy drogach, gdzie ktoś co jakiś czas je podpala tylko pogarszając sytuację. Śmieci mnożą się błyskawicznie, bo tutaj wszystko jest zapakowane w kilka warstw folii lub plastiku. Każda rolka papieru toaletowego jest zapakowana osobno. Każde ciasteczko w paczce jest zapakowane osobno. Batonik Kit Kat jest zapakowany w podwójną warstwę folii. Sądzę, że zabiegi te mają na celu zminimalizowanie degradacji jakości produktu w skutek penetracji przez wilgotne wietnamskie powietrze, jednak nie wszystko da się w ten sposób wytłumaczyć. Gdy zamówimy sok z trzciny cukrowej, dostaniemy plastikowy kubeczek, zaklejony od góry folią, słomkę, by zrobić w folii dziurkę oraz mój faworyt, czyli "siateczkę" składającą się z foliowej obręczy i uszu. Bo kto by chciał nosić kubek po prostu w rękach. A potem cały ten plastik ląduje przy drodze. A następnie w atmosferze. A ja nadal kaszlę jak stary gruźlik.

Niebieskie jezioro Tuyet Tinh Coc niedaleko Hajfongu.

Nie pytajcie, nie wiem.

Ale jest naprawdę niebieskie.

 

Wilgoć to cecha charakterystyczna dla całego rejonu Azji Południowo-Wschodniej, w Wietnamie dokucza mi jednak bardziej niż gdziekolwiek indziej. Powód jest prosty - inaczej znosisz niewygody podczas podróży, a inaczej, gdy już zdecydujesz się gdzieś zostać na dłużej. Przesycone wilgotnością powietrze sprawia, że odczuwalne temperatury są dość ekstremalne. Latem, przy 30 stopniach umiera się jak przy ponad 40, natomiast zimą, gdy było 10 stopni wydawało się, że jest mróz... Powietrze przejmowało zimnem aż do szpiku kości. Pozornie miła temperatura 18 stopni potrafi być przyjemna, gdy wyjdzie słońce, natomiast w pochmurny dzień przy 18 stopniach należy ubrać się w bluzę i kurtkę, bo jest strasznie zimno. Powietrze jest mokre, cały czas masz ochotę otworzyć okno, mimo, że jesteś na zewnątrz. Gdy kończyła się zima i nastały wyższe temperatury wilgoć wrednie się skumulowała i osadziła na wszystkim, pokrywając materiałowe i bambusowe przedmioty warstwą szarego grzybonalotu i sprawiając, że cały papier w domu nabrał konsystencji mokrej srajtaśmy. Źle.

Wietnamskie podejście do pracy to kolejny aspekt, za którym zdecydowanie nie zatęsknię. Wszystkiego dowiaduję się w ostatniej chwili, mimo wielokrotnych próśb, by informować mnie wcześniej. Mam dodatkowe zajęcia we czwartek? Dowiem się o tym we czwartek. W sobotę jest kolacja z okazji urodzin jednej z asystentek? Zaproszą nas w sobotę. Niedzielne zajęcia są odwołane? Dowiem się, gdy w sobotę wieczorem po raz kolejny poproszę o jutrzejszy grafik. Doprowadza mnie to do szału, gdyż do pracy wolałabym móc podchodzić poważnie. Cóż, nie da się. Pracodawcy często o czymś "zapominają", kręcą, ściemniają. Często czuję, że nikt mnie tu nie szanuje, ale oni nie robią tego złośliwie. Oni po prostu tacy są. Miałam kiedyś dodatkową weekendową pracę. Babka, u której uczyłam, odwoływała co drugie zajęcia (oczywiście w ostatniej chwili), aż w końcu kompletnie przestała się ze mną kontaktować. Ja się nie upominałam, bo miałam jej dość, zresztą dostałam inną pracę. Przez ładnych kilka tygodni była cisza, aż pewnego dnia kobieta nagle odezwała się i zapytała, czy przyjdę do pracy w niedzielę. Bardzo się zdziwiła, że pracuję gdzieś indziej i nie mogę się stawić. Aby tu nie zwariować trzeba trzymać się maksymy Miej wyjebane, a będzie ci dane.

Pisałam o tym już ze szczegółami, ale wspomnę raz jeszcze - nie będzie mi brakowało wietnamskich kamikaze na drogach. Ludzie, gdy wsiądą na skuter, przestają myśleć. Zmieniają pasy, skręcają, zawracają i włączają się do ruchu kompletnie nie patrząc. Skręcają na czerwonym z prawego pasa w lewo nawet nie zwalniając. Kierowcy ciężarówek mają wszystko gdzieś i po prostu suną ze stałą prędkością głośno trąbiąc, a wszystkie mniejsze pojazdy muszą im ustąpić. Na drogach jest cholernie niebezpiecznie i uważam, że to cud, że zleciałam ze skutera tylko 2 razy (z czego raz z mojej winy, na odludziu, jak uczyłam się jeździć) i nic poważnego mi się nie stało. Oby tak zostało do końca wietnamskiej przygody.

Ostatnimi czasy bardzo cenię sobie samotność, w Wietnamie jednak nie da się jej zaznać poza swoim domem (jeśli ktoś ma tyle szczęścia, by mieszkać w normalnych warunkach). Wszędzie są tłumy. Nie chodzę na żadne spacery, bo nawet na mojej maleńkiej wiosce jest miliard ludzi i nie da się od nich uciec. Z zatłoczonych uliczek można się ewakuować na pole ryżowe, gdzie zawsze pracują ludzie oraz biegają bachory. Nie przeszkadzałoby mi to, gdybym mogła być anonimowym przechodniem. W Europie działa znakomicie, ale tutaj jestem jednak dość charakterystyczną postacią i nie mogę zrobić kilku kroków bez nachalnych spojrzeń i nachalnych HELOŁ! Nigdy nie czuć żadnej agresji, ludzie są po prostu ciekawi, towarzyscy, zagadują z sympatii. Większość z nich nie mówi ani słowa po angielsku, "rozmowa" przebiega więc bardzo niezręcznie, gdy oni próbują się ze mną porozumieć po wietnamsku. A ja po prostu chciałam spokojnie pójść do sklepu. Niewidzialna.

Niedługo napiszę, co dała mi wietnamska przygoda, oraz czego będzie mi brak... Bo wbrew pozorom jest tego sporo. Wietnam jest jedyny w swoim rodzaju.

Azjatyckie uściski.