Flashback

Dziś mojewywody obchodzą czwarte urodziny.

Zleciało.

Rozpoczynając pisanie tego bloga nie zakładałam, że będę go nadal prowadzić za cztery lata. Co prawda nie zakładałam również, że nie będę go prowadzić, ale w każdym razie cieszę się, że dalej tu piszę. Jest dobrze. Kiedyś myślałam, że w pewnym momencie tematy po prostu mi się skończą i nie będzie po co blogować. Tematy się nie skończyły. Cały czas życie dostarcza mi inspiracji i pomysłów na posty, co jest świetne. Czasem zwykła, codzienna sytuacja sprawia, że w mojej głowie zaczyna kiełkować zarys nowego wpisu. Notuję wtedy słowa kluczowe, by w domu móc rozwinąć artykuł. Blogowanie mi się nie znudziło, pisanie i czytanie dalej jest niezwykle intrygujące. Teraz nawet bardziej niż przedtem, jestem na fali. Miewałam momenty, że publikowałam jeden wywód miesięcznie, nie mając specjalnie ochoty na przebywanie w blogosferze, ale nie chcąc, by w archiwum potworzyły (to słowo brzmi, jakby powstało od wyrazu 'potwór', a nie 'tworzyć') się dziury. Lekki przymus, brak weny... ale było warto. Chęci zawsze wracały, ja z bloga nigdy nie zniknęłam na dłużej niż miesiąc, a i to było w 90% przypadków związane z podróżami czy adaptowaniem się do nowych sytuacji w życiu. Właśnie mijają cztery lata od opublikowania tego błyskotliwego wpisu. Cieszę się, naprawdę.

jeden z moich dawnych nagłówków.

ach, te niuanse, right -> browar.

W moim życiu oczywiście zmieniło się mnóstwo, w zasadzie wszystko.

31 lipca 2012 roku mieszkałam w Paryżu, byłam trochę wyalienowana, bo nie ogarniałam jeszcze ażtakbardzodobrze francuskiego, byłam zagubiona, bo przyjechałam tam z rodzicami, a nie do końca z własnej woli, gromadziłam pewność siebie, chciałam być fajniejsza niż byłam, zaliczyłam I rok studiów, bałam się iść do pracy w strasznej francuskiej Francji [dlatego również założyłam bloga, aby przyćmić wyrzuty sumienia, że nic nie robię całymi dniami (wow, chyba właśnie się do tego przyznałam sama przed sobą)].

31 lipca 2016 roku mieszkam na Malcie, bo tak sobie wymyśliłam, skończyłam studia, pracuję sobie, odkładam $ na podróż do Azji/Australii/Nowej Zelandii. Jestem super, podejmuję satysfakcjonujące decyzje, cieszę się życiem. Jestem szczęśliwa.

Zdarza mi się złapać kilof, założyć hełm i zjechać na samo dno archiwum. Poczytać, co też ciekawego miałam do powiedzenia dwa, trzy, cztery lata temu. W większości przypadków uśmiecham się, pamiętam, co czułam pisząc poszczególne artykuły. Czasem zauważam, że mój punkt widzenia zdecydowanie się zmienił i teraz zupełnie inaczej podchodzę do pewnych spraw. Zdarza się też, że przybijam piątkę Binie z przeszłości, bo fajnie coś napisała. Mądrze. Na przykład:

19 kwietnia 2013

O nadziei

(...) dlaczego nie możemy po prostu zatrzymać się w swoim pędzie i zacząć cieszyć tym, co już osiągnęliśmy? Zawsze tylko przyszłość, jutro, za miesiąc, za 10 lat... Kiedyś zrobię to, tamto, zrealizuję swoje marzenia. A dlaczego nie dziś? Zawsze patrzymy wprzód, wyobrażamy sobie, że nagle, znikąd, pojawi się ten dzień, o którym marzymy... Dzień, gdy wszystkie problemy się rozwiążą, a my będziemy lżejsi i szczęśliwsi. Kiedy nadejdzie? Nigdy, bo cały czas myślimy o przyszłości, wyznaczamy sobie kolejne cele. I kiedy to się niby zmieni?

24 marca 2013

(R)ewolucja

Jak to się dzieje, że niektórzy ludzie się nie zmieniają? Nie ewoluują, nie otwierają umysłów, nie poszerzają horyzontów ani nawet nie zmieniają ciuchów? (...) w przeciągu 2 ostatnich lat zaobserwowałam zmiany u siebie i swoich znajomych. Odkrywamy się na nowo, dajemy się zainspirować, chcemy coś zrobić... Następnie wychodzimy na dwór, spotykamy jakiegoś beja, którego pamiętamy z podstawówki i się dziwimy. Brak jakiejkolwiek zmiany na zewnątrz, wewnątrz pewnie też. Czy naprawdę jest tak dużo ludzi nie pragnących... postępu?

21 września 2012

Dorosłość

Prawie każde dziecko mówi, że chce dorosnąć. Ja chyba wyłamywałam się z tego schematu, dorosłe życie zawsze było dla mnie jakąś mroczną zagadką, której nie chciałam zgłębiać. Tak jest do teraz. Część moich znajomych zaczyna jakieś narzekanie na poziomie smut10000: "oo, tego nam już chyba nie wypada robić w naszym wieku"... W naszym wieku? 20 lat? Wszystko nam wypada! Zarówno odstawiać dziecinadę jak i udawać dojrzałych ludzi. Na narzekanie na temat wieku jeszcze będzie czas... (...) nie ma znaczenia to, co faktycznie robimy, ale to, jakie mamy odczucia na temat dzieci. Jeśli przestają nas jarać kreskówki, nie widzimy zabawy w poszukiwaniu skarbu ukrytego na podwórku i patrząc na grupkę dzieci myślimy "ach, jakie one naiwne i beztroskie" oznacza, że dopadła nas dorosłość i nic nam już nie pomoże.

14 stycznia 2014

Ludzie nie zadają sobie pytań

Ludzie nie zadają sobie pytań. Dlaczego? Bo to wymaga angażu mózgu, posiadania własnego zdania, może podjęcia decyzji. Narzucony schemat tego nie wymaga, więc ludzie po prostu podążają utartą ścieżką. Tak jest prościej. Zresztą, baliby się poznać odpowiedzi na pytania. Nie chcieliby odkryć po kilkunastu latach tego swojego godziwego życia, że jednak nie spełniają się i nie są usatysfakcjonowani.

Cztery lata, wszystkiego najlepszego.

Zostaję.