O zdrowym żarciu

Zdrowe odżywianie zawsze wydawało mi się atrakcyjne, ale równie atrakcyjna była wymówka dotycząca braku czasu. Moja mama zawsze poświęcała dużo uwagi produktom i przygotowywanym potrawom, więc póki z nią mieszkałam jadłam jak królowa. Wyprowadzka automatycznie spowodowała spadek kuchennych standardów. Mamie ciężko na tym polu dorównać, a poza tym zazwyczaj nie miałam ochoty poświęcać zbyt dużo czasu na gotowanie. Nie było mnie też stać na urozmaicenie diety tak bardzo, jak bym chciała. Poza tym każdy wie, że przecież zawsze można wpaść do kfc na b-smarta albo złapać w locie cheesa z maka. Nie wspominając już o kebab kingu o 4 nad ranem.

Gdy przyjechałam na Maltę, to byłam tak zaaferowana faktem znalezienia mieszkania, zdobycia pracy i odkrywania wyspy, że nie zastanawiałam się nad tym, co jem. Rytm dnia nie wymagał ode mnie kreatywności na tym polu. Rano tost z serem, bo szybko i tanio, w pracy burger z frytkami albo ogromny talerz makaronu z niezidentyfikowanym sosem. Jak w międzyczasie zgłodniałam, to podżerałam pieczywo. Albo frytki. Na kolację resztka żarcia z pracy albo płatki z mlekiem. I tak w kółko.

Nie powiem Wam, że przez taką dietę przytyłam, bo i tak nikt by mi w to nie uwierzył. Przez upał i bycie w ruchu przez nawet kilkanaście godzin dziennie schudłam. Zwiotczałam. Frytki zaczęły mi wychodzić uszami. Odechciało mi się burgerów, a przecież jeszcze parę miesięcy wcześniej szukałam najlepszych burgerspotów w Warszawie. Zaniepokoiłam się, że nie jem prawie żadnych warzyw i owoców. Nigdy przedtem tak nie było. Chciałam coś z tym zrobić, ale brakowało mi motywacji. Ser, chleb tostowy i makaron z wczoraj zawsze były w domu, a przecież nie będę wstawać wcześniej, żeby kupić coś na straganie.

Zmiany zaczęły się, gdy Siwy, największy fan pieczywka, słodyczy i kluseczek postanowił pewnego dnia wyeliminować ze swojej diety nadmierne węglowodany. Kanapki zmieniły się w koreczki, makaron i ryż w kaszę jaglaną i quinoę (sorry, nie potrafię tego nazywać komosa ryżowa). Pojawiły się warzywa, dużo warzyw. Coś w końcu trzeba jeść, gdy wyrzuca się ze swojej diety połowę jej standardowych produktów. Ja nie odcięłam się od bułeczek i spaghetti, ale z radością na nowo powitałam w swojej diecie cukinie, pomidory, bakłażany i fenkuł, zastanawiając się, czemu z nich zrezygnowałam.

Nigdy wcześniej nie jadłam kasz i nagle odkryłam, że nadają się niemal do wszystkiego. O walorach odżywczych nie będę mówić, zapytajcie kogoś, kto się lepiej zna. Zaczęłam modyfikować burgery z pracy. Frytki zamieniłam na sałatkę, zrezygnowałam z tłustego cheddara i obleśnej bułki. Makaron zamawiam z warzywami zamiast z pieczarkami i śmietanowym sosem. Na śniadanie jem jajka, owoce, warzywa strączkowe. Na lunch czasem wybieram się do wegańskiej knajpy, która urzeka mnie połączeniami smaków, zielonymi koktajlami oraz różnorodnością produktów. Poznałam różne ziarenka i inne pierdoły, o których istnieniu nie miałam pojęcia.

z lewej: kasza jaglana i quinoa z bigillą (maltańską pastą z fasoli), tuńczyk z awokado oraz warzywa i jajko z patelni

z prawej: warzywa na parze, quinoa, krewetki z imbirem i czosnkiem oraz chilli (credits: Siwy)

Nie byłam i nie jestem na drodze do zostania organicznym świrem albo maniaczką zdrowego żywienia. W mojej diecie nadal gości pizza oraz hektolitry browarów. Lepiej się czuję. Psychicznie i fizycznie. W połączeniu z treningami na siłowni jest idealnie. Moja masa ciała się nie zmieniła, ale nabrała korzystniejszego kształtu. Wprowadzenie kilku zmian w diecie powoduje poprawę samopoczucia i satysfakcję, a nie musi wpływać na grubość portfela czy pośpiech rano. Po prostu trzeba się za to zabrać.