Malta express - pierwsze wrażenia

Niedawno przeniosłam się na Maltę. Pomysł ten pojawił się nagle i niespodziewanie, decyzja została podjęta szybko, odpowiednie działania wyegzekwowane natychmiast. Jestem na Malcie, mieszkam w Valletcie, czyli w stolicy.

Valletta to jedna z najmniejszych stolic europejskich, mniejsze od niej są tylko Vaduz (stolica Liechtensteinu), San Marino, Monako i Watykan. Całą Maltę zamieszkuje prawie pół miliona ludzi, w Valletcie jest ich zaledwie sześć i pół tysiąca. Zdziwiła mnie ta statystyka, spodziewałam się znacznie większego skupiska ludzi. Valletta to gęsta krzyżówka prostopadłych ulic, szerokość całego miasta to ok. 600m, długość to nieco ponad kilometr. Stało się tak, że tu właśnie zamieszkałam, mogłam więc zapoznać się z tym miastem. Mieszkając na terenie miasta do każdego punktu można dojść w max. pół godziny, a wtedy trzeba się już naprawdę wlec i iść okrężną drogą. Zwiedzenie całej Valletty i odkrycie wszystkich jej sekretów trwa jakieś dwa dni (wliczając spędzenie jednego na fantastycznych skałkach nad morzem). Stolica Malty skrywa w sobie na przykład knajpę z belgijskimi browarami (z czego bardzo się ucieszyłam). Valletta to kościoły, katedry, turyści. Jeżeli nie jesteś fanem żadnego z powyższych, to nie masz tu nic szczególnego do zobaczenia. Mimo tego miasto od razu mi się spodobało. Plan regularnych kwadratów i prostych ulic umożliwia łatwe odnalezienie się, architektura jest przeurocza, wybrzeże piękne, ludzie sympatyczni. Turyści skupiają się na dwóch głównych ulicach, które prowadzą z jednego końca miasta do drugiego, czyli od morza do pętli autobusowej łączącej stolicę z resztą wyspy. Woda otacza Vallettę aż z trzech stron, w niektórych miejscach można zejść na skaliste wybrzeże. Jest tam przecudownie, spędzam tam czas czując się jak na wakacjach i dziwiąc się, jak to możliwe, że mieszkam w takim miejscu.

Malta jest upalna. Już jest gorąco, a wiem, że będzie o wiele goręcej. Chodzę w szortach i bluzkach na ramiączka, czyli tak, jak lubię najbardziej. Jem pyszne warzywa i owoce, które nie umywają się do tych, które można dostać u nas w sklepach. Cukinie, pomidory, banany, cytrusy... Czad. Chodzę na piechotę z miasta do miasta, gdyż cała populacja Malty nadawałaby się do zamieszkania w jednym większym mieście, ale ta mała wysepka (a konkretnie trzy wysepki) ma swoją specyficzną skalę. Każda dzielnica jest osobnym miasteczkiem, które rozrosły się tak, że bezpośrednio się stykają. Autobusy są szalone, istnieją przystanki, gdzie zatrzymują się linie jadące w kierunku obu pętli i trzeba pytać, dokąd kierowca zmierza, aby uniknąć pomyłki. Na dodatek każdy autobus przejeżdżający w pobliżu miasteczka Msida obowiązkowo zahacza o szpital Mater Dei, robiąc tam półpętlę i zgarniając masę dziadków. Na Malcie, wyspie o nieregularnych kształtach, czasem łatwiej jest pokonać dystans drogą morską, promem, niż tkwić w spóźnionym autobusie stojącym w korkach. Kolejna ciekawostka - na dorosłego Maltańczyka przypada statystycznie ponad jeden samochód, co mniej więcej oznacza, że wszystkie drogi są cały czas zatkane, nie tylko w ścisłych godzinach szczytu. Piesze wycieczki też nie zawsze się sprawdzają. Przy próbie przemieszczenia się z jednego miasteczka do drugiego zdarza się, że chodnik nagle się kończy, więc można albo zejść na drogę szybkiego ruchu, albo wdrapać się na zakrzaczony murek. Czasem na środku chodnika wyrasta olbrzymia kamienna kolumna albo schodki prowadzące do budynku. Nie ma miejsca, żeby przejść. Interesujące. Podobnie dziwny jest maltański język, który przypomina włoski połączony z arabskim charczeniem. Jednak niemal każdy Maltańczyk posługuje się płynnie językiem angielskim. Jest to tutaj drugi język urzędowy, więc z łatwością można się wszędzie porozumieć. Angielski to pozostałość po brytyjskich kolonizatorach, podobnie jak ruch lewostronny (wciąż ćwiczę odruch patrzenia w prawo) i czerwone budki telefoniczne.

Kolejna część Malta Expressu już wkrótce. Chwilę tu zamierzam posiedzieć, nazbiera się przemyśleń.