Leń umyślny

Jak to jest, że ja nie zabiorę się za żadne obowiązki, dopóki naprawdę nie stwierdzę, że muszę? Przeglądając blogi lifestylowe trafiam na pierdyliard porad dotyczących organizowania czasu, ogarniania nauki, koncentrowania się na ważnych rzeczach. Czytając to stwierdzam, że to w sumie całkiem mądre - poukładasz sobie elegancko rzeczy na swoim białym biurku, przyrządzisz w pięknym kubku jakiś napój sprzyjający wyciszeniu i koncentracji i oddasz się słodkim obowiązkom. Jak już skończysz, nadejdzie czas na przyjemności. I tabliczkę czekolady. I opublikowanie tej pięknej scenerii na insta.

Otóż nie. Kiedyś faktycznie byłam dość sumienna - odrabiałam prace domowe (oczywiście w zakresie rozsądku), czytałam lektury na czas (niektóre), sprzątałam pokój raz na tydzień (bo mama kazała). Moje podejście na przestrzeni lat ulegało smutnej zmianie. Powoli, ale systematycznie. Teraz osiągnęło chyba punkt krytyczny. Szukałam wyjaśnienia, pytałam siebie, do czego myśmy doszli, i chyba znalazłam. Jak wspominałam tutaj, odkąd nie otaczają mnie czułe, acz stanowcze w zakresie bycia Perfekcyjną Panią Domu skrzydła matki, pozwalam sobie na więcej, niż dotychczas. Sprzątam, jak uznam, że jest brudno (w matczynej skali moment ten określony zostałby katastroficznym), zmywam, jak nie mam na czym jeść lub przygotowywać posiłków, uczę się, jak termin drastycznie się zbliża - choć przecież miałam na to pół roku. Rozgraniczam jednak sferę "domową" i "naukową" - teraz ja zarządzam domem i robię to po swojemu. Obciachu nie ma, potrafię o niego zadbać, ale nie zawsze mam na to czas... albo ochotę, bądźmy szczerzy. Nie usłyszę nic złego, jeśli wyjmę zawartość szuflady na podłogę w celu znalezienia jednej pierdoły, a potem nie schowam jej przez najbliższe 48 godzin. To się nazywa wolność. Ciężko jednak mianem wolności określić stres towarzyszący powtórce materiału z kilku lat, bo nagle się okazało, że obrona za tydzień - a taki moment nadejdzie za parę dni.

Lubię swój system. Jasne, zasuwanie z materiałem nie jest przyjemne, ale z drugiej strony... Miałam parę miesięcy luzu, więc kilka dni stresu wydaje się być rozsądną ceną. Lubię ten system, bo nigdy mnie nie zawiódł. Do egzaminów i zaliczeń zazwyczaj podchodziłam na luzie, a wszystko zawsze się udawało. Od dziecka mam łatwość opanowywania materiału i naturalną ciekawość, która sprawia, że szybko przyswajam (interesujące) informacje. Tydzień przed sesją czy oddaniem pracy dyplomowej zawsze był ciężki, bo nagle okazywało się, ile jest jeszcze do zrobienia i trzeba było spiąć dupę. Niemiła sytuacja, ale za to uczucie, które następowało po zakończeniu się egzaminów - bezcenne. Uczucie leserowania wcześniej - też całkiem fajne. Naprawdę lubię ten system. 

Mój system wyposażony jest w alarm. Gdy tak się obijam, w pewnym momencie zaczyna świecić mi się czerwona lampka, nierzadko, jak jestem wśród znajomych, na imprezie, w podróży, ogólnie na luzie. Lampka przypomina, że zbliża się jakiś termin, ważny moment, w każdym razie czas, żeby coś zrobić, nauczyć się, dokończyć. Wtedy przy najbliższej możliwej okazji zabieram się za obowiązki. Robię tyle, ile uznam za stosowne, lampka gaśnie (wszystko zależy od tego, ile mam faktycznie rzeczy do zrobienia i kiedy jest deadline) i wszystko wraca do normy.

Każdy ma swoje sposoby na organizowanie sobie życia. Niektórzy wybiorą planner, przeznaczanie dziennie ileś tam czasu na obowiązki, sumienne ogarnianie bieżących spraw. Inni zajmą się sobą, wodzeniem palcem po mapie, drobną działalnością artystyczną, pisaniem bloga i rozwojem osobistym - a potem skumulują cały wysiłek na przestrzeni kilku dni. Jestem szczęśliwym przedstawicielem drugiej grupy. Polecam. Na własną odpowiedzialność.