Wiem, że nic nie wiem

Przeczytałam kiedyś w bardzo mądrej książce, że w dzisiejszych czasach (biorąc pod uwagę rozwój technologiczny i fakt, że ludzie odkryli już bardzo wiele, a poznali jeszcze więcej) jeden człowiek fizycznie nie mógłby posiąść całej wiedzy, którą dysponuje ludzkość. Wtedy nie ogarnęłam tego umysłem - jasne, wiem przecież, że nie będę nigdy dysponować wiedzą farmakologiczną albo chociażby prawniczą, ale gdybym się uparła, to mogłabym się nauczyć. Czegoś tam nauczyć. Jakoś tam nauczyć.

Cóż za wielki błąd. Ostatnio coraz częściej zauważam, że ja nic nie wiem. O niczym. Oczywiście wyolbrzymiam nieistniejący problem, bo tak naprawdę coś tam o czymś wiem. Po prostu szokuje mnie fakt, ile wiedzy posiadła ludzkość! Ile jest pojęć, których nie znam, dziedzin, z których istnienia ledwo zdaję sobie sprawę. Okazuje się, że coś, co pozornie jest jasne lub proste, skrywa w sobie meandry trudności, zawiłości, zagłębienie się w jeden problem wywołuje lawinę następnych zagadnień. Widząc skalę czuję się malutka i zagubiona. Chyba pierwszy raz doświadczałam tego, gdy uczyłam się matmy z tatą. Tatooo, umiem, nie tłumacz mi tego już. Gdy tata zaczynał jednak tłumaczyć, okazywało się, że ja wcale nie umiem. Że to pojęcie/metoda/równanie jest o wiele bardziej skomplikowane niż wydawało mi się w momencie, gdy przestudiowałam je po łebkach. Skrywa w sobie jakąś wielką głębię, a na dodatek, daje się je logicznie wytłumaczyć, dojść do niego (o, matematyko, królowo nauk!). Okazało się, że za faktem, że w punkcie przecięcia funkcji i osi x dla danego x funkcja f(x)=0 stoją sensowne argumenty. Gdy uczymy się na pamięć lub bez zrozumienia, tak naprawdę nie mamy pojęcia, co my w ogóle próbujemy pojąć. Trzeba posiąść wiedzę matematyczną, choćby podstawową, żeby zrozumieć, skąd się wzięły wzory skróconego mnożenia. Trochę bardziej rozbudowaną, aby ogarnąć całki.

Dość o matmie. Zauważam ostatnio, że istnieją dziesiątki dziedzin, które miały prawo istnieć gdzieś z tyłu mojej głowy, ale w ogóle mnie nie interesowały, nie zajmowały. Czytaj: nic o nich nie wiedziałam i w ogóle mnie nie obchodziły. Nagle zderzyłam się z rzeczywistością i zrozumiałam, że te rzeczy, ta wiedza, jest dla niektórych ludzi całym życiem, albo przynajmniej integralną jego częścią. Nie wiem, jak w praktyce wygląda życie w Etiopii. Jak się konstruuje samoloty. Albo chociaż wózki widłowe. Jaki jest ustrój polityczny w Hondurasie. Jak przebiegała rewolucja w... gdziekolwiek. Jestem słaba z historii. Nie wiem, jak się patroszy świnie. W jaki sposób działa komputer. Internet. W co wierzą mormoni. Gdzie jest Wąchock. Co PiS zrobi z naszym krajem. Nie wiem nic o otaczającym  mnie świecie, przyszłości i przeszłości, a niektórzy tym dziedzinom poświęcają mnóstwo czasu. Ostatnio delikatnie otarłam się o nomenklaturę związaną z polowaniem, jakieś koziołki selekcyjne, jałówki i inne pierdoły. Ja pierwszy raz w ogóle o tym usłyszałam, a dla pana Darka, który chodzi do lasu, strzela do jeleni i preparuje ich czaszki, to normalka. Kiedyś łapiąc stopa wsiadłam do fury z leśniczym - uzyskałam dziesiątki losowych informacji na temat tropów zwierząt, sporządzania mapy lasu i -uwaga- dowiedziałam się, po czym odróżnia się sosnę od innych drzew iglastych. Otóż sosna ma do połowy wysokości ciemny pień, a wyżej jasny. Niewierzących zapraszam do lasu w celu weryfikacji. Uderzyło mnie, jak wiele jest rzeczy, o których nie dość, że nie wiem, to w ogóle nie śmiałam spodziewać się, że istnieją. Że jest taka sfera życia. Zamknęłam się w swoim świecie, w którym zgromadziłam informacje dotyczące podróżowania autostopem, projektowania wnętrz, blogowania, picia browarów, wkurzania ludzi. I choć w każdej z tych dziedzin się odnajduję, okazuje się, że ja wciąż nic nie wiem! Czytałam ostatnio artykuł o gatunkach piw i różnicach między nimi. Przepadłam. Nie spodziewałam się, że tyle tego jest. Jestem lamusem. Z architektury wnętrz nadal nie wiem nic mimo teoretycznie ukończonych studiów, a jazda stopem na pewno jeszcze nie raz mnie zaskoczy. Jest tyle informacji, do których nie mam dostępu, a pozyskując nową wiedzę, widząc kolejne odgałęzienia i komplikacje czaję, że ja serio nic nie wiem. Ten Sokrates to był mądry typ. Za jego czasów nie było przecież jeszcze tyle wiedzy historycznej, medycznej, technicznej... A on już wtedy wiedział, że i tak tego nie ogarnie.

Świat ciska w nas tysiącami informacji dziennie, a my skrupulatnie je ignorujemy. Gdy już zdecydujemy się w coś zagłębić, odkrywamy, że to wszystko jest tak rozległe i skomplikowane, że w ogóle szkoda na to czasu. Lekarze posiedli jakąś nieosiągalną dla mnie wiedzę dotyczącą chorób, ludzkiego ciała i lekarstw, za to raczej mają blade pojęcie o budowie samochodu. Ja wiem, co to jest <b> i /b, ale istnieje mnóstwo ciekawostek przeze mnie nieodkrytych, których nigdy nie poznam. Kończę, bo czuję się coraz bardziej zagubiona. Życzę wszystkim poszerzania swojej wiedzy. Z umiarem, wedle uznania.