Co ludzie powiedzą?

Witamy w Polsce, gdzie ważniejsza od czegokolwiek innego jest opinia ludzi postronnych, gdzie największym wstydem jest zbłaźnienie się przed sąsiadami a wyrobienie sobie złej opinii na osiedlu to najgorszy koszmar.

Jak byłam mała, to wychodziłam z założenia, że gdzieś mam zdanie innych ludzi na mój temat. Bo... co mnie to obchodzi? Czy fakt, że ktoś nieznajomy coś o mnie uważa może jakoś wpłynąć na moje życie? Niestety moja beztroska nie trwała długo, bo w szkole okazało się, że trzeba być fajnym, nie wyróżniać się za bardzo, ale jednak dać się zauważyć i polubić, nie być ani dzikim outsiderem ani szarą myszką. Należy mieć dużo znajomych, nie nosić kolorowych ciuchów, bo to straszna siara, słuchać disco polo i techno, bo tak jest spoko. Jak zrobisz coś głupiego to wyśmieje cię cała klasa lub szkoła, a potem na korytarzach wytykają cię palcami. Straszne... bo przecież chcesz być akceptowany. Chciałbyś być rozpoznawany, jako fajna, wyluzowana osoba, a nie jako kujon, któremu pewnego dnia z nogawki wyleciały wczorajsze gacie. Niestety twoje destiny jest inne i pozostaniesz obciachowcem do końca życia, chyba, że... zaczniesz to olewać.

Witamy w Polsce, gdzie ludzie po zakończeniu okresu dojrzewania nie wyrastają z silnej potrzeby bycia akceptowanymi i normalnymi. Normalnymi! Ja niestety nigdy nie mogłam być normalna, czego bardzo żałowałam. Bo kto by się chciał zadawać z dziewczynką, która nie dość, że ma na imię Sabina (sic!), to jeszcze nie chodzi na religię, jest o rok młodsza od innych dzieci w klasie, ma ciemniejszą karnację (muzułmanka/żydówka), zbiera same piąteczki, nosi czerwone spodnie i słucha Snoop Dogga? Nienormalna. Normalne były Kaśki i Moniki, które miały modne jeansy z bazaru, makijaż, bujały się do zaproś mnie do swego domu i sąsiadki z naprzeciwka, wagarowały i podrywały chłopaków. Ja się przejmowałam, a one się ze mnie śmiały. Cóż, wróćmy do sedna. Dopiero na początku liceum wytworzyłam wokół siebie jakiś nieprzepuszczalny pancerz i przestałam zwracać uwagę na opinie nic nieznaczących dla mnie wieśniaków, którzy przecież nawet mnie nie znają, a z jakiegoś powodu postanowili mnie ocenić i spisać na straty. Cały ten zaścianek nadal jednak bardzo przejmuje się opinią innych - działa to w dwie strony, zachowują się wg siebie stosownie, aby być lubianymi i poważanymi postaciami (broń boże nie pozwolić sobie na zachowanie, po którym ktoś mógłby ich wyśmiać, krzywo spojrzeć), a także roszczą sobie prawo do przyczepiania łatek innym. Ten alkoholik, tamten psychol, ta puszczalska, a ta nienormalna.

Włączam Polsat TVN, a tam jakieś Ukryte sprawy, Trudna szkoła i Dlaczego prawda. Bohaterowie zawsze mają mnóstwo problemów, borykają się z codziennym życiem. Większość ich kłopotów sprowadza się jednak do jednego prostego zdania "co ludzie powiedzą?". Wypowiada się jakaś Grażyna. Janusz stracił pracę, ludzie w bloku będą gadać, jak się dowiedzą. Malwinka wróciła pijana do domu, co ludzie sobie pomyślą? Gdy wyjdzie na jaw, że Mariusz był w więzieniu, to będziemy skreśleni na osiedlu! CO? Czy możecie zająć się swoim życiem, a nie trzęsieniem tyłkiem, nad tym, co będzie, jak wszechwiedząca, wścibska sąsiadka Halina zacznie paplać? Może pora wyrobić sobie przewagę nad tym jednolitym tłumem i nie wychodzić z założenia, że nasz osiedlowy wizerunek to coś ważnego? Przecież i tak nie lubisz swoich sąsiadów i wyrostków, którzy jarają szlugi na ławce, więc co za różnica, czy będą się oni z ciebie śmiać, czy nie? Twoje życie naprawdę nie zmieni się od tego, że cała zarumieniona z emocji Jadzia poleci opowiedzieć Kryśce, że wyszłaś do sklepu w piżamie.

Witamy w Polsce, gdzie pozowanie przed otoczeniem na miłych, porządnych i, uwaga, normalnych ludzi jest ważniejsze od naszego komfortu psychicznego. Wrzućcie na luz i róbcie to, co chcecie. Ludzie i tak będą gadać, bo niestety mają ubogie wnętrze i smutne życie, więc zacierają ręce, gdy na osiedlu pojawi się hot plota albo zamieszka jakiś dziwak. Wtedy mają czym żyć. Poza tym nie dzieje się u nich nic ciekawego. Gdy to zrozumiecie, przestaniecie się przejmować zgorszonymi spojrzeniami innych. Naprawdę nie warto brać tego do siebie. Mam nadzieję, że pomogłam, jak tak, to łapka w górę.