Fotopolo

Nie wiem, czy to odpowiednie słowa, ale smuci mnie sposób dokumentowania fotograficznego we współczesnych czasach. Mam na myśli fakt, że mamy aparaty cyfrowe, które pozwalają na zrobienie nieskończonej ilości zdjęć i usunięcie ich (lub, co gorsza, nieusuwanie) bez żadnych konsekwencji. Było to bardzo spoko, gdy cyfrówki były jeszcze młode i nagle na wakacjach nie trzeba było zamykać się w ciasnej kliszy, a zdjęcia zobaczyć od razu, a nie dopiero po wywołaniu. Problem zaczął się, gdy pojawił się wielki boom na social media i ludzie chyba zapomnieli, po co robią zdjęcia. Okazało się, że fotek nie strzelamy po to, by je mieć dla siebie, ale żeby pokazać je największej ilości osób i żeby dostać od nich górę lajków i innych serduszek.

Miałam krótką przygodę z instagramem. Bo fajnie, bo czemu nie. Wstawiałam tam jakieś rzeczy, obserwowałam znajomych. Większość z nich wstawiała zdjęcia, na które absolutnie nie miałam ochoty patrzeć, no ale cóż, to moja koleżanka, ona mnie followuje, nie wypadałoby teraz jej olać. Niewygodne. Instagram zaczął mi jeszcze bardziej ciążyć, gdy przyłapałam się na tym, że codziennie szukam okazji, obiektu do sfotografowania, fajnej stylówki, bekonu na patelni, czegokolwiek, co mogłabym z dumą zaprezentować rosnącej rzeszy fanów. Niewygodne. Niezręczne. Nieprawidłowe... niefajne. Zaczynałam być więźniem tej głupawej społeczności, nikt tak naprawdę nie wie po co. Punktem wyjścia miał być blog i sprawianie, by ludzie, którzy przypadkowo trafią na moje konto na insta weszli na mojewywody. Nie zadziałało, gdyż wśród moich zacnych obserwatorów nie brakowało jakichś Turasów, losowych Latynosów i nie wiadomo, kogo jeszcze. Polacy, których miałam na insta trafili tam, bo link był na blogu. Bez sensu. Odwrotnie. Instagram usunęłam pod wpływem impulsu, stwierdziwszy, że nie potrzebne mi to w życiu. Decyzji nie pożałowałam ani razu.

o, a to jest zdjęcie, które zrobiłam na Mazurach i będę się chwalić, bo ładne

Clau zwróciła mi uwagę na ciekawy fenomen. Zaczęłam jęczeć, że współcześnie ludzie wstawiają zdjęcia swoich obrzydliwych bachorów, obrzmiałych cyców, tandetnych śpioszków iiiiii w ogóle fu, nie będę na to patrzeć, jak tak można, niszczą dziecku życie od pierwszych dni życia zakładając mu konto na fejsie i tylko czekają na morze uprzejmych komentarzy i buziaczków od internetowych znajomych. Clau powiedziała, że przecież zawsze tak było. Ludzie od zawsze lubili chwalić się zdjęciami dzieci, tak samo, jak dwudziestoma milionami niezwykle nudnych fotek z wakacji. Nie istniał jednak internet, więc żeby zalać swoich biednych znajomych powodzią fociaczków, trzeba było zaprosić ich do domu na specjalne posiedzenie przy herbatce, wyciągnąć siedem albumów i zacząć pokaz. Tu Marcysia dwa dni po urodzeniu, tu Marian na Trzech Koronach, tu Grażyna Wieloryb opala cielsko na plaży. Ludzie zawsze mieli potrzebę pokazania, co im się udało, gdzie byli, co fajnego zrobili. Fejsbuk im to po prostu ułatwił, ale tego nie zapoczątkował. Co nie zmienia faktu, że współcześnie ekshibicjonizm fotograficzno-myślowy osiąga jakieś obleśne apogeum.

Robię zdjęcia. Fotografuję żarcie, by pochwalić się mamusi, co dziś ugotowałam, bo od jakiegoś czasu jestem samodzielną gosposią. Cykam zdjęcia, gdy podróżuję, bo oglądanie ich sprawia mi potem olbrzymią przyjemność, przenosi z powrotem do miejsc, które odwiedziłam, wywołuje uśmiech. Znajomym wysyłam szczątkowe ilości, żeby wiedzieli, co u mnie, gdzie jestem, co zwiedziłam, kogo poznałam. Jeśli poproszą o więcej, chętnie pokażę. Zazwyczaj nie proszą. Nie dziwię się. Wolę je oglądać sama albo z współtowarzyszami podróży, tak jest po prostu najfajniej. Robię zdjęcia podczas codziennych sytuacji, picia piwa, grania w gry planszowe, spaceru po mieście. Potem, gdy przeglądam rolkę z aparatu /pfff/ przypominam sobie, co się działo i robi mi się miło na sercu. Wstawiam co jakiś czas zdjęcia na fanpage'a bloga. Dlaczego? Bo od tego jest fanpage. Wydarzyło się coś, z czego jestem zadowolona, zrobiłam lub zobaczyłam coś, co chciałabym pokazać ludziom? Pokazuję. Rzadko, ale jednak. Zwłaszcza, jeśli jest to związane z blogiem. Blogowy facebook to jedyne miejsce, w którym dzielę się ze światem swoimi prywatnymi zdjęciami. Nie chcę powielać tego na różnych social media, bo po co?

Gdy robiąc zdjęcie myślisz ale będzie góra lajków! albo ciekawe, z którym filtrem najlepiej będzie wyglądało na insta, to robisz to źle. Nie po to się robi zdjęcia. Amen.