nieSwobodnie

Czy czujesz się swobodnie? W towarzystwie rodziny, przyjaciół, ukochanej/ukochanego, swoim własnym? Tak? ... na pewno?

Każdy chyba przechodził przez okres potrzeby przypodobania się innym. W mniejszym lub większym stopniu. Potrzeba akceptacji przez rówieśników jest bardzo silna, uaktywnia się szczególnie w dzieciństwie i okresie dorastania, w szkole. Każdy ma jakieś fajne koleżanki czy kolegów, którzy trzęsą tą budą i wszyscy chcą ich znać. Chcemy być tacy, jak oni, szukamy więc sposobu na bycie fajniejszym. Udajemy, że interesujemy się kosmetykami lub piłką nożną, mimo, że w rzeczywistości obchodzi nas to tyle, co zeszłoroczny śnieg... Jednak, skoro grupa szkolnych liderów o tym nawija, to znaczy, że coś jest na rzeczy i po prostu warto o tym rozmawiać. Ubieramy się na kolorowo/czarno/w miniówki/wąskie spodnie, zależnie nie od tego, co nam pasuje, ale co jest na topie. Podlizujemy się tym fajnym "znajomym", nie rozumiejąc jeszcze, że wywołamy odwrotny skutek. Ja zawsze byłam takim outsiderem, który chciał być fajny, popularny i mieć dużo znajomych, ale mu nie szło. Miałam dobrą przyjaciółkę, ale pewnie gdybym miała możliwość, to bym ją wymieniła za tabun fajnych kumpli. Chciałam być taka jak inni, ale cóż, nie byłam. Jak czasem zaszalałam i uzewnętrzniłam swoje gusta poprzez chociażby strój, to byłam wyśmiewana. Odcinałam się od szarego tłumu, więc dzieciaki uznawały za stosowne nabijanie się ze mnie. Te popularne, fajne dzieciaki, do których chciałam należeć. Swoją drogą, ciekawe, czy oni byli naprawdę tacy fajni. Czy serio mieli naturalny talent do przyciągania do siebie ludzi i bycia cool, czy też odgrywali jakąś rolę? Czy byli sobą? Czy czuli się swobodnie?

Jesteśmy wychowywani w świecie pełnym tabu, niestosownych tematów, zasad, to wypada robić, tamtego nie. Rodzice, nauczyciele i inni uczniowie powtarzają bezmyślnie to, co sami wynieśli z domów, nikt się nad niczym nie zastanawia. Jako dzieciak jesteś wychowywany w określony sposób, potem nagle okazuje się, że już jesteś dorosły, ale dalej wstydzisz się rozmawiać na pewne tematy i wolisz udawać, że pewne kwestie nie istnieją. Mam znajomych, którzy obdarzają mnie karcącym/oburzonym spojrzeniem albo wręcz zwracają uwagę, jeśli łyknę sobie zdrowo browarka, a potem beknę. Bo tak się nie robi. Bo to obleśne. Bo śmierdzący menel się tak zachowuje, a młodej dziewczynie po prostu coś takiego nie przystoi. I ci ludzie naprawdę wierzą w to, że bekanie jest gorszące. To są ci sami ludzie, którzy przez 5 lat związku udają, że nigdy nie chodzą do kibla na numer 2, nie pytają innych o poglądy na temat aborcji, nie śmieją się z żartu, który jest 10/10 śmieszny, ale występuje w nim słowo papież, rumienią się, jak usłyszą słowo "seks" oraz łapią się za głowę i zatykają swoim dzieciom uszy, jak na spacerze miną grupkę wulgarnej młodzieży okupującą ławkę.

to ja jak jestem sobą

Nie znoszę takiego pruderyjnego podejścia. Czy ci ludzie naprawdę chcą całe życie udawać? Zamykać się na pewne tematy, jakby nie istniały? Kiedyś bardzo ostrożnie podchodziłam do tematu nowych znajomości. Bo co będzie, jak kogoś zranię swoimi poglądami albo swoją bezpośredniością. No cóż, najwyżej zranię, a ten ktoś nie będzie chciał mnie znać. I dobrze, bo po co mi koleżanka, przy której nie mogę być sobą?

Chcę być sobą. Jestem sobą. Otaczam się ludźmi, którzy lubią mnie, a nie jakąś dziwną wersję mojej osoby, która zachowuje się w nieco odmienny sposób, niż ja bym tak naprawdę chciała. Nie znoszę nie czuć się przy kimś swobodnie, ale niestety taka sytuacja jest czasem nieunikniona - zwłaszcza, gdy z jakiegoś powodu muszę być miła dla osoby, która mi kompletnie nie odpowiada. Bina, fałszywcu, jakaż to sytuacja każe ci się komuś przymilać? Sięgnijmy do mojego świata, autostopu. Podwozi mnie dziadek o bardzo specyficznych poglądach, z którymi bardzo chętnie bym polemizowała, ale nie mogę, bo nie chcę stracić cierpliwości i dać się wysadzić gdzieś pod Kielcami, do Warszawy jeszcze daleko. Włącza mi się wtedy znienawidzony przeze mnie cienki głosik, nad którym nie umiem zapanować. Przyjaciele od razu wiedzą, kiedy ja tak naprawdę nie wiem, co robić i co mówić i jestem zestresowana lub przytłoczona sytuacją. Zaczynam mówić piskliwie. Żena.

Olejcie konwenanse i zachowujcie się tak, jak chcecie!

Czy życie nie będzie wtedy prostsze i piękniejsze?