Kwestionariusz

Od czego rozpoczynacie nowe znajomości? Jak i gdzie poznajecie ludzi? Czy istnieją jakieś schematy? Naturalną odpowiedzią na trzecie pytanie wydaje mi się odpowiedź nie, ale chyba jestem w mniejszości. Cóż, zacznę od różnorodnych okoliczności poznawania osób.

Szkoła, uczelnia, praca. Standardowe miejsca, gdzie po prostu jesteśmy skazani na pewną grupę osób, więc siłą rzeczy nawiązujemy z nimi relacje - przyjazne lub wrogie, słabe albo bardzo silne, ktoś nam się podoba, ktoś nas drażni, do kogoś odczuwamy bezwarunkowy szacunek. Szkolne znajomości są dość wygodne, bo można je rozwijać w spokojnym tempie, bo tak czy siak się widujemy. Defaultowo poznajemy imiona (i często nazwiska) ludzi, więc nie musimy ich o to pytać. Mamy pewność (a przynajmniej dużą szansę), że jutro znów zobaczymy się z tymi osobami.

Internet. Mój mały świat, kiedyś bałam się internetowych znajomości (bo w gazecie pisali, że to bardzo niebezpieczne!), ale okazało się, że właśnie połączenie z siecią przysporzyło mi wielu niezwykłych kontaktów. Mówię oczywiście głównie o blogu (macham do BKWA, dziękuję za wszystkie dotychczasowe spotkania, czekam na następne! pozdrawiam nasze jednostki w Warszawie, Jaworznie, Radomsku, Katowicach, Krakowie i reszcie Polski, Wielkiej Brytanii, Holandii, wszystkich innych, nie bijcie jak o kimś zapomniałam! Tak naprawdę to w głębi serca pamiętam!). Blogowe znajomości (jak być może wiecie) (znów uzależniłam się od nawiasów), są o tyle ciekawe, że poznając osobę na żywo, w zasadzie sporo już o niej wiemy. Jasne, spotkanie może okazać się zaskakujące, ale w głowie mamy już pewien obraz osoby. Wspólny język, tematy. Wiemy, że będzie dobrze.

Innym, oczywistym dla mnie źródłem internetowych znajomości jest, rzecz jasna, Couchsurfing, dzięki któremu poznałam mnóstwo niezwykłych osób we wszelkich zakątkach Europy, zaprzyjaźniłam się z kimś, a nawet kiedyś zakochałam. Internet pomógł mi odnaleźć się w Paryżu i utrzymać przyjaźnie z Polski.

ZZ, czyli Znajomi Znajomych (nie, tym razem nie mówię o knajpie na Wilczej). Impreza, spotkania wśród ziomków, jakieś wyjścia, i poznajemy ludzi, z którymi mamy wspólnych znajomych. Od razu więc pojawiają się tematy, pozytywne nastawienie - jeśli przyjaźnisz się z tą osobą, co ja, to automatycznie mamy spore szanse się dogadać. Ta okoliczność poznawanie ludzi jednak różni się od powyższych, gdyż nie mamy automatycznie podanych informacji o nowej osobie (chyba, że nasi znajomi ogarnęli jakąś niezwykłą inaugurację i opowiadali nam o sobie nawzajem). Musimy sami wszystko zbadać. Podobnie jest, jak poznajemy ludzi we wszelkich innych okolicznościach - na ulicy, na melanżu, losowo. I tu pojawia się temat, który mnie fascynuje.

Ludzie często mają niezwykłą potrzebę przeprowadzania jakiejś nieformalnej ankiety, kwestionariusza z nowym znajomym. Pytają o imię, wiek, szkołę, życiowe zajęcie, pochodzenie i to, co jedli na śniadanie. Wypełniają jakiś niewidzialny formularz, bo jak tu żyć bez informacji, co studiuje nasz nowy rozmówca, albo w której dzielnicy miasta mieszka!

Nie rozumiem i nie zrozumiem. O ile imię wydaje się dość podstawową informacją, to okazuje się, że można naprawdę sporo dowiedzieć się o kimś wcale nie wiedząc, jak ta osoba się odzywa. Wpadacie na siebie, zaczynacie nawijać... I jakoś tak idzie. Albo widzicie się na każdej imprezie, macie wspólne wspomnienia, a nagle zdajecie sobie sprawę, że nie macie na temat tego człowieka tak "ważnej" informacji jak imię, że też o kierunku studiów nie wspomnę. Czy nie lepiej rozpocząć spontaniczną rozmowę na bieżący temat, zamiast zamulić "hej, no to co tam studiujesz"? Uważam, że lepiej gromadzić informacje na bieżąco, na drodze znajomości, zamiast zasypywać nowych ludzi gradem sztywniackich pytań. Nie poznamy od tego osoby lepiej. Wyluzujmy i pogadajmy o czymś ciekawszym. Proszę.