Wiem, czego chc.. nie. Wiem, czego nie chcę

Droga eliminacji zawsze była niezłym sposobem. Na wszystko. Egzaminy, testy, wybory życiowe. To nie, tamto na pewno nie, więc pozostaje "ta inna opcja". Jeżeli nie wiesz, co jest poprawną odpowiedzią, to po prostu odrzucasz to, co ci nie pasuje i w ten sposób podejmujesz decyzję. Sprytnie.

Rozmawiałam ostatnio z moim super kumplem płci żeńskiej na temat różnych aspektów naszej przeszłości. Padło zdanie, które (niestety niedosłownie) zapisałam sobie, wydrukowałam, oprawiłam w ramkę i powiesiłam nad łóżkiem, a teraz codziennie się do niego modlę. "W trakcie tego doświadczenia nie dowiedziałam się, czego chcę, ale dowiedziałam się, czego na pewno nie chcę". Czy to nie jest piękne? 

 ~lomo, grudzień 2014~

Filozofia ta aplikuje się do każdej dziedziny życia. Szkoły, studia, związki, przyjęcia, wyjścia ze znajomymi, praca, sposoby spędzania wakacji, chlanie. Wybierasz coś w swoim życiu, chociażby uczelnię. Jak masz niby wybrać? Skąd masz wiedzieć? Rozmawiasz z rówieśnikami, nauczycielami, rodzicami, samym sobą. Każda strona sugeruje co innego, nie wiesz, kogo masz słuchać. Ciężko ci się odwołać do jakichś doświadczeń, bo, cóż, jeszcze ich nie masz. Idziesz więc na czuja. Na kierunek, który, mogłoby się wydawać, zapewni ci wspaniałą przyszłość, świetny tytuł i w ogóle dostatnie życie. Wybór trochę z rozsądku... Nie. Po pół roku twoja kariera się kończy, bo po prostu jest nudno i nie tak jak być powinno. Ciężko, nie dlatego, że studia same w sobie są aż tak trudne, ale dlatego, że ty w ogóle nie odczuwasz motywacji, bo okazało się, że kierunek jest kompletnie nietrafiony. Dowiedziałeś się, że co prawda nie masz pojęcia, co chcesz studiować, ale wiesz, że ta gałąź całkowicie odpada. Gromadzisz doświadczenie, uczysz się samego siebie, swoich preferencji, widzisz, jak studia wyglądają w praktyce... Wiesz, na czym stoisz, wiesz, czego na pewno nie chcesz. Podejmujesz kolejną decyzję w oparciu o odrzucone opcje, ten drugi wybór jest o wiele bardziej celny.  I kończysz studia już za pół roku! Tak, opowiadam o swoim przypadku.

Powyższą metodę doświadczalną stosują ludzie otwarci, niebojący się ryzyka i zmian. Osoby zachowawcze po prostu obawiają się, że jak okaże się, że coś idzie nie tak, to już będzie za późno, gniją więc do końca życia ze swoją złą decyzją. Chcą być konsekwentni (psychologiczne mądrości! pamiętacie?), nie zmieniają więc swoich wyborów. Co więcej, nie pozwalają nawet uświadomić sobie, że ich decyzja była nietrafiona i konsekwencją jest nieudane życie, brak satysfakcji i frustracja. Sami ze sobą są nieszczerzy, nie dopuszczają do siebie negatywnych myśli. I wegetują.

~lomo, grudzień 2014~

Z drugiej jednak strony, nie należy za bardzo negować swoich własnych decyzji. Trzeba znaleźć złoty środek. Jeśli w każdym kolejnym wyborze będziemy doszukiwać się złych stron i szukać coraz lepszego rozwiązania, zginiemy. Lepsze jest wrogiem dobrego. Możemy wtedy skończyć jak ta samotna stara baba na ławce, która szukała idealnego męża, a tu nagle surprise, too late.

Świadomie podejmuję decyzje. Jak każdy popełniam błędy i nie lubię się do nich przyznawać, bo kto ma ochotę powiedzieć szczerze sobie i innym, że coś zjebał? Drogą eliminacji szukam cudownej metody na swoje życie. Oczywiście, nadal nie wiem, czego chcę, ale wiem, że nie chcę być ograniczana. Nie chcę siedzieć w miejscu. Nie chcę zgnuśnieć. Nie chcę się smucić, zwłaszcza bez powodu (hobby milionów Polaków). Nie chcę siać fermentu. Nie chcę się zagubić i zatrzymać. Power!