Wrzuć na luz

Ach ten tytuł, takie antyczne cool powiedzonko.

Dzisiaj będę się rozwodzić nad tym, jakie życie może nagle stać się lepsze gdy przestaniemy na zapas się martwić i non stop wysoko wieszać poprzeczkę.

Mamy tendencję do myślenia, że grass is always greener. Nie zdajemy sobie sprawy, że inni mają to samo uczucie patrząc na nas. Zauważają, co nam się udało, co osiągnęliśmy, jaką mamy pozycję - same zalety! My natomiast widzimy jedynie wady.

Udało się, ale mogło się jeszcze bardziej udać. Było fajnie, a mogło być świetnie. Zrobiłem coś dobrze, a mogłem zrobić lepiej. Zapominamy, że lepsze jest wrogiem dobrego. Starając się ulepszać wszystko na siłę nie zauważamy, że to wcale nie wymaga tylu poprawek! Co z tego, że nie jest idealnie? I tak nie będzie. A przeszłości nie zmienimy, nie ma co się zastanawiać nad tym, co powinniśmy byli kiedyś zrobić. Już jest za późno, skupmy się na tym, abyśmy nie mieli w przyszłości podobnych rozkmin a propos tego, co dzieje się teraz.

Zawsze idealni. Dążący do perfekcji. Wiecznie nieusatysfakcjonowani. Mega ambitni, wieszający poprzeczkę powyżej swojego zasięgu i non stop zawiedzeni, że jej nie sprostali. Nauczyłem się czegoś w dwa dni? A mogłem w jeden. Nigdy niedoceniający siebie i własnych umiejętności i osiągnięć.

Ulżyjmy sobie! Okazuje się, że nierozmyślanie nad tym, dlaczego nasze życie nie jest idealne (duuuh) pozwala nam się nim cieszyć. Inaczej okazuje się, że nic nie jest wystarczająco dobre... Po co dawać się własnym myślom ściągnąć na samo dno?

Staram się uwierzyć we wszystko, co napisałam.