Błędy, porażki, wnioski. Autostopowy wywód.

No, w końcu się rozpiszę tak, jak lubię. Podróż autostopem była owiana kompletną tajemnicą - nie wiedziałam, jak to będzie wyglądało... Teraz już wiem. Moje przygotowania i lista pakowania nie były w 100% trafne, więc będę się teraz rozwodzić nad wspomnieniami z tripa - były i wzloty, i upadki.

Uwaga, przemyślenia i wnioski!

Podróż autostopem to super sprawa, zaskoczył mnie entuzjazm kierowców - rzadko kiedy czekałyśmy dłużej, niż kilka minut. Ludzie, którzy jechali w złym kierunku, albo nie mieli miejsca w samochodzie wykonywali wręcz przepraszające gesty. Dwie dziewczyny nie miały żadnych problemów z zatrzymaniem samochodu. I, zaskoczę Was, wcale nie zatrzymywali się żadni zboczeńcy i gwałciciele... Najchętniej zabierają byli autostopowicze oraz ludzie, którym zwyczajnie się nudzi lub martwią się o te biedne dziewczynki sterczące na stacji na środku zadupia. Podróżowałyśmy z młodymi, starymi, rozmownymi, milczkami, TIRowcami, kierowcami busów, biznesmenami, szefami laboratoriów, studentkami... Ludzie są otwarci! Jak byłam mała i widziałam autostopowiczów na poboczu, to myślałam, że oni tam stoją co najmniej rok (i będą stać kolejny), ale okazuje się, że wcale tak nie jest. Jasne, zdarzają się momenty, że ciężko kogoś złapać, ale przy dobrym dogadaniu się z kierowcą (i dobrym ustaleniu trasy) nie ma większych problemów. Autostrady rządzą.

Nie uważam, żeby wyjeżdżanie z samego rana miało gruntowne znaczenie (nasz najdłuższy odcinek to było 400 km na autostradzie), ale nie radzę odwlekać podróży do wieczora. Nigdy nie jechałyśmy po ciemku, ale gdy na podejrzanej stacji pod Amsterdamem słońce powoli zaczynało zachodzić, to nie było za wesoło. Na szczęście szybko się stamtąd zabrałyśmy.

Kartki z nazwami miast działają znakomicie - jeździłyśmy autostradami między sporymi miastami, więc kierowcy chętniej z nami pertraktowali, gdy wiedzieli, dokąd chcemy się zabrać. Kartka "Poznań" załatwiła nam bezpośredni transport w dosłownie 30 sekund!

Zrezygnowałam z atlasu (70 zł, phi!) na rzeczy żałosnych wydruków z Via Michelin. Są one bardzo przydatne, ale tylko, kiedy jedziesz własną furą... Gdy łapiesz do Amsterdamu, a ktoś cię pyta, czy okolica Eindhoven ci pasują, a ty nie masz zielonego pojęcia, gdzie to jest, to robi się gorzej. Kupiłyśmy szybko mapę na stacji i byłyśmy przygotowane na badanie Holandii (mały kraj, a plątanina autostrad zaskakująco skomplikowana). Zawsze. Miejcie. Mapę.

Wzięłam sztormiak zamiast żenującej parasolki. Zdecydowanie dobry wybór! Ulewa spotkała nas raz, ale za to była naprawdę konkretna. Parasol nie przydałby się na nic, na dodatek jest nieporęczny.

Nigdy nie wsiadajcie do autokaru z 20 chłopakami jadącymi na wieczór kawalerski. Po prostu nie róbcie tego.

Flaga Polski. Obciach? Siara? Ferment? Kwas? Tak właśnie myślałam, dopóki nie poznałam Leo (pozdro ziomek!). Jest to nasz host z Berlina, doświadczony autostopowicz. Powiedział, że bez flagi Polski nie ma jeżdżenia! Dał nam flagę, którą zaczepiłam o plecak. Czułam się jak królowa Cebulaków, ale muszę przyznać, że gadżet sprawdził się rewelacyjnie! W Niemczech są tony Polaków, którzy nie zwróciliby na nas uwagi, gdyby nie nasza mała manifa. Z jakiegoś powodu za granicą Polak z Polakiem dogaduje się o wiele lepiej, niż w kraju. Na stacjach benzynowych rodacy zaczepiali nas, gadali, machali, pozdrawiali, życzyli powodzenia... i oczywiście zabierali ze sobą, jeśli tylko mieli taką sposobność. Niemcy uciekali przed nami, gdzie pieprz rośnie, ale to nie miało znaczenia - w Niemczech bez problemu podróżowałyśmy z ziomkami. Raz zatrzymał się samochód na niemieckich numerach, co wywołało nasze zdziwienie. Okazało się, że kierowcą jest Polak, który mieszka za granicą i chętnie zabiera autostopowiczów (specjalnie w tym celu przejeżdża przez każdą stację!), ale tylko Polaków i gdybyśmy nie miały flagi, nie zwróciłby na nas uwagi. Ciekawe doświadczenie.

Zapoznajcie się ze stroną hitchwiki, która jest bezkonkurencyjna! Można na niej sprawdzić hitchhiking spots w każdym mieście i na każdym zadupiu, ludzie dają bezcenne porady i wskazówki.

Nie wsiadajcie z babami, które mówią, że jadą na autostradę, ale w sumie nie wiadomo gdzie - chyba, że lubicie tracić czas, kilometry i mieć ten cudowny przypływ adrenaliny próbując przedostać się na drugą stronę autostrady.

Couchsurfing! Pisałam o nim nieskończoną ilość razy, nie będę się powtarzać. Muszę przyznać, że noclegi w pięciu obcych domach na naszej trasie to była czadowa przygoda! Poznałyśmy masę ciekawych, różnorodnych ludzi, którzy nauczyli nas mnóstwa rzeczy (naprawdę, nigdy nie przestanę się dziwić, ile można się dowiedzieć od każdego, kogo się spotyka na swojej drodze) i pokazali niszowe miejsca, do których nie dostałybyśmy się nie mając kontaktów w mieście. Fantastyczne doświadczenie! Zainteresowanych zachęcam do rzucenia okiem na mój profil. Pytajcie, śmiało. Polecam gorąco ludziom, którzy narzekają, że przecież pojechanie na parę dni do innego miasta (czy nawet kraju) to taaaki duży wydatek... Nieprawda!!!

Właśnie. Rodzice i inni ludzie zawsze sieją w nas przekonanie, że wyjazd za granicę to wielkie przedsięwzięcie, wynikające miesięcy (!) organizacji i ogólnej spiny. Akurat! W moim przypadku polega na wyszukaniu paru profili na Couchsurfingu i zapytaniu, czy mogę u nich spać. Po uzyskaniu twierdzącej odpowiedzi wyłażę na drogę, łapię stopa i JADĘ! Koszta? Jedzenie, picie, upominek dla CSerów - zawsze miło okazać swą wdzięczność. Domy Couchsurferów to nie są darmowe hostele, lecz miejsca, gdzie poznaje się rewelacyjnych ludzi i zachowuje się dla nich respekt. Niestety nie miałyśmy możliwości wcisnąć do naszych plecaków żadnych giftów, więc każdemu gospodarzowi stawiałyśmy na miejscu piwo i/lub gotowałyśmy posiłek, jak prawdziwe Matki Polki... Apogeum był Amsterdam, gdzie przyrządziłyśmy pierogi ruskie! Czad.

Aha, okazuje się, że kierowcy samochodów ciężarowych to najwspanialsi ludzie na świecie - ale o tym napiszę już osobno.

__________________________

19 days left ♥