Mam już rok.

Hej, Tu blog Biny. Korzystam z jej nieobecności i pragnę pochwalić się, że mam już rok. Bina nawet nie obchodzi moich urodzin, bo zgodnie z planem powinna być właśnie w Rotterdamie. Na pewno nie pamięta, że pierwszy raz napisała tu coś już rok temu.

Nie umiem za bardzo pisać postów - autorzy blogów piszą zazwyczaj jakieś podsumowania, ale mojej autorki nie ma (ciekawe, czy w ogóle żyje?!), więc korzystając z tej okazji opowiem Wam śmieszną anegdotkę na jej temat.

W piątek dwunastego lipca Bina pakowała się w podróż z Paryża do Warszawy i z powrotem. Tak, tydzień w Warszawie i dwa tygodnie stopem. Bina nie lubi przepłacać płacić za cokolwiek, więc do samolotu z Francji do ojczyzny zabrała tylko jeden mały plecak, klasyfikowany jako bagaż podręczny, bezpłatny oczywiście. Przecież na stopa jedzie tylko z plecakiem, więc na pewno da radę się spakować. Ograniczyła liczbę rzeczy do minimum, zapomniała jednak, ze musi zabrać ze sobą dwie wielkie makiety domów, które projektuje na studiach. Nie pytajcie mnie o szczegóły, jestem tylko blogiem i nie wiem, co ona tam robiła - w każdym razie w trakcie sesji o wiele więcej czasu poświęcała tym swoim domkom niż mnie (ale chociaż wiedziałem, co się z nią dzieje). Nieważne. Makiety były olbrzymie, więc Binka postanowiła przetransportować je w postaci 2D. nie pomyślała jednak o tym, że ściany makiet mają 1 cm, więc po złożeniu (lub rozłożeniu?) tworzą i tak całkiem pokaźną bryłkę. Jak Bina to zobaczyła, to złapała się za głowę, wyjęła z plecaka makiety i zaczęła panikować. Mogła zabrać albo swoje rzeczy, albo domki - problem w tym, że makiety były pilnie potrzebne, ale cóż, stuff na autostop również. Biedna Bina złapała wszystko i postanowiła się martwić w drodze na lotnisko. Miała ze sobą pełen plecak, torbę i jeszcze siatkę, wyglądała jak rumuńskie dziecko. Nie miała za dużego wyboru, musiała albo nadać bagaż i zapłacić za niego grube miliony, albo jakoś załadować to wszystko i zamknąć się w jednej sztuce bagażu kabinowego. Bina, jak na prawdziwą Polkę przystało, stwierdziła, że nie da się wyrolować i na lotnisku podjęła żałosny proces wywalania wszystkiego na podłogę i ładowania od nowa. Ściany makiet ułożyła niczym puzzle, wszystkie rzeczy maksymalnie skondensowała. Wzięła bluzę i napchała rękawy wszystkimi możliwymi rzeczami, udając, że to ciuch, który zamierza ewentualnie narzucić na siebie. Nikt nie mógł się jednak dowiedzieć, że rękawy są napchane skarpetami i innym badziewiem. Wciąż nie zmieściły się niektóre ciuchy... Bina nie poddała się i założyła wszystkie na siebie. Nawet nie wyglądała podejrzanie, ale miała na sobie legginsy, szorty, 2 bluzki, sweter i apaszkę. Tak, był upał. Gotowała się, ale pomyślnie przeszła kontrolę i dostała się na pokład! Byłem dumny, szkoda tylko, że słuch po niej zaginął. W jej imieniu przepraszam za to, że Was nie odwiedza, sam bym to zrobił, ale nie umiem chodzić.

Jak wspominałem, według planu Bina zaliczyła już Niemcy i Holandię, jutro ma być w Belgii. Ciekawe, co u niej. Mam nadzieję, ze napisze szybko, ale z nią to nigdy nic nie wiadomo. Ja tu będę siedział i czekał.

Pozdrawiam

Blog Biny.

_____________________

35 days left