Uwaga, zboczeniec!

Lubimy żyć w przekonaniu, że złe rzeczy nam się nie przydarzają. To zawsze inni ludzie chorują na raka, to innym umierają bliscy, to innym w ciągu minuty wali się całe życie, to inni trafiają w metrze na degeneratów.

Serce podeszło mi do gardła... Choć nie od razu. Jechałam do pracy, kierunek: Roland Garros. Odrobina zaparcia pozwoliła mi zdobyć ciepłą tenisowo-hostessową fuszkę na 2 tygodnie, ale o tym opowiem następnym razem. Moich podejrzeń nie wzbudził fakt, że coś ociera się o moje pośladki. W metrze był taki tłum, że nie dało się wcisnąć przysłowiowej szpilki (dlaczego używam powiedzonek mojej mamy?!), zapewne ktoś, kto stoi za mną, musi mnie muskać swoją teczką. Zdarza się, ja ciągle zahaczam ludzi i nie zdaję sobie z tego sprawy. Gdy jednak tych dotknięć było o 3 za dużo, by móc uznać je za przypadkowe, odwróciłam głowę na tyle, na ile pozwalał mi napór ludzi i ujrzałam wpatrzonego w sufit kolesia, około 45-letniego, w okularach, z zaciśniętymi wargami - ewidentnie pogrążonego w swoich problemach. Z powrotem się obróciłam. Od tej pory nic już nie gnębiło moich pośladków, kontynuowałam więc podróż bez żadnych obaw. Zbliżała się stacja, na której planowałam wysiąść... i właśnie wtedy serce podeszło mi do gardła. Poczułam dłoń, która bez żadnych skrupułów złapała mnie za tyłek. Kompletnie zesztywniałam... z mojego gardła nie wydobył się żaden dźwięk, choć przecież powinnam krzyknąć. Na tym się nie skończyło. Obleśna dłoń przesunęła się na moje biodro, dołączyła do niej druga i zboczeniec przyciągnął mnie do siebie. Poczułam na pośladkach jego wzwód. Kompletnie mnie sparaliżowało. Drzwi właśnie się otwierały. Wyleciałam niczym wystrzelona z armaty, biegłam jak opętana, niemal tratując ludzi. Wygrzebywałam się już na powierzchnię, gdy usłyszałam, że ktoś za mną biegnie. Obejrzałam się, nawet się nie zatrzymując... Myślałam, że padnę za strachu. Okazało się, że to tylko jeden z moich współpracowników, zwyczajnie spóźniony, tak jak ja zresztą. Nie zatrzymałam się mimo to. Moje nogi nie zamierzały zwolnić.

Jakieś przemyślenia, wnioski? Skoro ten zbok miał czelność macać obcą dziewczynę w metrze, strach pomyśleć, co do tej pory zrobił innym. Dlaczego on pozwala sobie na takie akcje? Bo my nic nie robimy. Nie reagujemy. Udajemy, że nic się nie stało. Przecież on złapał mnie za tyłek o godzinie 9 rano w metrze przepełnionym ludźmi. Moja czujność była bardziej niż wyłączona. Jasne, nie chodzę samotnie ciemnymi uliczkami po północy, ale kto by się spodziewał czegoś takiego wśród tłumu, w biały dzień? Teraz wiem, że uważać trzeba zawsze i wszędzie... Nie zmienia to faktu, że nie zareagowałam. Nie krzyknęłam. Nie spoliczkowałam go. Dzięki temu pewne jest, że zrobi to również następnej lasce. Jak to się dzieje, że strach paraliżuje nas do tego stopnia? Zgwałcone dziewczyny nie mówią nikomu. Zebranie się w sobie i wyznanie prawdy zajmuje im miesiące, a w tym czasie ofiarą gwałciciela pada kilkanaście innych dziewczyn. Mi tak naprawdę nie przydarzyło się nic złego, ale bałam się. To było obrzydliwe. Dlaczego głos uwiązł mi w gardle? Po wysłuchaniu, co miała na ten temat do powiedzenia pewna osoba, która nie lubi być określana mianem Samiec Alfa, wystraszyłam się jeszcze bardziej. Koleś mógł być szaleńcem gotowym zadźgać mnie nożem w momencie, gdy dam coś po sobie poznać. Teraz nawet dla mnie brzmi to głupkowato, ale nigdy nie wiadomo... Takie historie również się zdarzają i to dużo bliżej, niż nam się wydaje.

Co gorsza, to wcale nie jest koniec. Następnego dnia jechałam kilka minut wcześniej, wsiadłam do tego samego wagonu. Pomyślałam "ha, a co, jeśli spotkam zboczeńca?", ale błyskawicznie odrzuciłam od siebie tę myśl. To jest metro, odjeżdża co 3 minuty, jaki niefart trzeba mieć, by znów wpaść na tego samego typa? Z lekkim rozbawieniem pomyślałam o Slendermanie, którego nigdy się nie spodziewasz, a on w najstraszniejszym momencie okazuje się stać za tobą... Porównuję gry do życia. Bina, przestań. W pełni uspokojona wcisnęłam się w tłum. Naprawdę, chciałam myśleć, że mam zwidy, ale znów poczułam coś na pośladku. Błagam, niech to będzie ktoś, kto niechcący dotyka mnie torebką. Odwracam się, niczym ta wystraszona dziewczynka ze Slendera. I nagle dźwięk gongu, mgła, paraliż... to ON. Slenderman. Zboczeniec znów stoi za mną i znów mnie obmacuje. A ja znów milczę. Płatki z mlekiem podchodzą mi do gardła. Drzwi się otwierają. Wysiada sporo ludzi. Dlaczego nie ja? Dlaczego nie uciekłam? Bo jechałam do pracy "na styk", nie mogłam sobie pozwolić na czekanie 3-4 minuty na kolejne metro i spóźnienie. Pogratulujcie mi. I wyjaśnijcie, dlaczego dziewczyny w obliczu zagrożenia nie potrafią logicznie myśleć, aby dosłownie ratować swój tyłek? Wszystkie jesteśmy takie same. Nie wysiadłam, ale oczywiście nie zostałam w zasięgu rąk degenerata. Nie jestem masochistką ani idiotką. Staliśmy na stacji i zawartość metra właśnie częściowo się mieszała. Korzystając z tego faktu przepchnęłam się przez tłum i stanęłam 2 metry dalej. Przykleiłam swój drogocenny tyłek do drzwi po przeciwległej stronie i utkwiłam swoje agresywne spojrzenie w Slendermanie. Nigdy nie zapomnę tej gęby. Obserwował mnie z pewnym zdziwieniem. Miał okulary, przez które wydawało się, że ma olbrzymie oczy. Gapiłam się na niego z nieukrywaną nienawiścią, dopóki nie dojechaliśmy do następnej stacji... Wysiadł. Poprzedniego dnia dojechał dużo dalej. Nie wiem, co o tym myśleć.

Uważajcie na siebie. Wszystkie. I wszyscy.