Roland Garros

Nie napiszę nic konkretnego o tenisie, bo zwyczajnie się na nim nie znam. Szkoda, bo gdybym się znała, to przeżywałabym pewnie teraz jakieś niesamowite wrażenia. Turniej Roland Garros dobiega końca, a ja umiem wyróżnić może pięciu tenisistów i trzy tenisistki... To i tak o wiele więcej, niż 2 tygodnie temu.

Czemu w Moich Wywodach o Rolandzie? Praca. Jak wspominałam :tutaj:, jestem hostessą. Zajmuję się milionem rzeczy, tym razem odrobina samozaparcia podczas rozmowy kwalifikacyjnej dała mi uprawnienia do obsługiwania vipów podczas turnieju tenisowego. Recepcja VIP, brzmi dumnie! Nie wiedziałam, co to oznacza. Jak się miało okazać, takim "vipem" może być każdy, wystarczy odrobinę przepłacić za bilet, by otrzymać wstęp do open baru, albo zostać zaproszonym przez jakąś firmę. Panowie vipowie są byle jacy, ale fakt, że nie jest to jednak zwykła recepcja sprawił, że jako uniformy mamy sukienki, pola (haha, pola. śmieszne słowo) i sweterki Lacoste. Muszę przyznać, że nieźle mnie to rozbawiło. Dziwnie się czuję paradując w limitowanej edycji krokodylowych ciuchów, które oczywiście będę musiała zwrócić. Polo Lacoste odbiega od mojego stylu tak bardzo, jak to tylko możliwe, a teraz muszę reprezentować recepcję VIP gigantycznym krokodylem na piersi. Szkoda, że nie z najeczkową łyżwą.

Moja agencja zawsze kładła nacisk na jednolitość i sprowadzenie wszystkich hostess do tego samego poziomu pod kątem fryzury i makijażu, o uniformie oczywiście nie wspomnę, bo to mamy narzucone. Z okazji turnieju wszyscy kompletnie oszaleli: szminkę musimy nakładać tak często, jak trzeba (czyli zdaniem szefowej co godzinę), a żaden włos nie może sterczeć. To nie jest nowa zasada, ale nigdy nie była respektowana. Związałam włosy w eleganckiego tenisowego kuca. Oberwałam za kompletny brak profesjonalizmu. Szefowa (która wcale nie jest żadną szefową, jest po prostu wyróżnioną przez agencję hostessą dzierżącą wszystkie papiery i jest za nas odpowiedzialna. ma około 23 lat, a swoim pedantyzmem i przestrzeganiem zasad kasuję nawet moją matkę. nie wiem, jak można być aż tak ułożonym i wyrównanym pod linijkę w tak młodym wieku) chwyciła za lakier i ulizała moje włosy. Normalnie mam grzywkę, która nagle okazała się być niedozwolona, cały świat ogląda więc od tygodnia moje zakola niczym u 40-letniego faceta. Szefowa była niezwykle dumna ze swojego dzieła. "Znienawidzisz mnie, ale przynajmniej jesteś uczesana"! Rzeczywiście, ja się nawet nie złoszczę. Ja jej zwyczajnie nienawidzę.

Żeby wejść na teren Rolanda musimy mieć akredytację - plastikową plakietkę z naszymi danymi i kodem kreskowym. Jako hostessa mam najuboższy rodzaj akredytacji, nie uprawniający mnie niestety do wstępu na korty ani do darmowego jedzenia w stołówce. Muszę ją jednak zawsze mieć przy sobie: ochroniarze skanują ją podczas wejścia i opuszczania terenu. Zostałyśmy uprzedzone około 38406 razy, że w dniu, w którym zapomnimy zabrać ze sobą akredytacji, nie zostaniemy wpuszczone na teren i możemy pożegnać się z kontraktem. Pfff, rzekła Bina, nie jestem głupia, przecież nie zapomnę tej głupiej plakietki. Chyba nie muszę mówić, co stało się kilka dni później. Gdy w metrze uświadomiłam sobie, że akredytacja spoczywa dalej na moim biurku, a moje idealne wyczucie czasu nie pozwoli mi wrócić do domu i jej zabrać, zmiękły mi nogi. Gdybym wtedy spotkała zboczeńca z poprzedniego posta, już by było po mnie. Zaczęłam się trząść. Nie chciałam zostać wywalona z pracy po 3 udanych dniach (udanych dla nas, cały czas padał deszcz i nie odbył się prawie żaden mecz). Co robić? Muszę jakoś minąć kilkoro ochroniarzy. Jedyne, co przyszło mi do głowy, to bieg. Ostatnio nieźle mi to wychodzi. Dojechałam na miejsce przeznaczenia. Widziałam w oddali bramę, przez którą będę musiała przejść. Nie zastanawiając się więcej postawiłam wszystko na jedną kartę i odpaliłam sprint. Ochroniarz sprawdzający, czy posiadam akredytację nawet mnie nie zatrzymał. Z ochroniarzem skanującym kod kreskowy nie mogło pójść tak łatwo... A jednak! Zobaczył galopującą Binę, wyciągnął swoje urządzonko do skanowania i zaczął otwierać usta, wydarłam się jednak, że byłam już dziś skanowana, minęłam go niczym Usain Bolt, by 30 metrów dalej, zniknąwszy z jego zasięgu wzroku zacząć sobie wypluwać płuca. Moja ściema była kiepska, na nic lepszego nie było mnie jednak stać. Okazało się jednak, że pewność siebie wystarczy, aby wejść gdzieś bez uprawnień. Ochroniarz nie miał żadnych powodów, żeby mnie wpuścić, powinien był wyciągnąć swoją muskularną łapę i mnie przechwycić, żądając okazania plakietki. Nie chciało mu się. Musiał pomyśleć, że skoro jestem w hostessowych ciuchach, biegnę ze zdecydowaniem w oczach i twierdzę, że byłam już dziś skanowana, to nie ma przeciwwskazań. Całe szczęście dla mnie, że pan Roland zatrudnia takich beznadziejnych ochroniarzy. Skoro ja mogę tam wejść bez akredytacji, każdy może. Podczas popołudniowej przerwy zrobiłam test. Podeszłam do ochroniarza i spytałam, czy mogę wyjść na 5 minut i wrócić. Powiedziałam, że nie mam akredytacji, bo przez pomyłkę zostawiłam ją na stanowisku pracy. Powiedział, że to absolutnie niemożliwe. Dobrze więc, że rano zdecydowałam się na dramatyczne działania.

Tak, tytuł posta nie ma olbrzymiego związku z tym wywodem, wrzucę więc parę rolandowych fotek.

 

Tak, cała ja. Wejdź na murek, żeby coś zobaczyć! Albo "włam się" na kort jak nikt nie patrzy.

wielki krokodylowy "lans".

ja, Roland i schody, a także zbliżenie na moją perfekcyjną hostessową fryzurkę i makijaż, czyli ja i 4m² czoła. jak można zabronić ludziom mieć grzywkę?!

Hot dog za ponad dychę, gała lodów za 4€. Madafakers. Ci biedni ludzie muszą przyjeżdżać z sakwami złota.

Ale to wszystko, co napisałam nie jest ważne, liczy się tylko to, że widziałam na żywo kolesia z LMFAO! I'm sexy and I know it.