Życie paryskiego żula

Nie wiem, czy ten tytuł brzmi zabawnie, niedorzecznie czy ciężko, w każdym razie chciałam poruszyć ten właśnie temat.

Nie jest lekko.

Paryż jest wyposażony w bogaty pakiet kloszardów, o wiele bardziej imponujący niż Warszawa, która w moim rankingu jest również dość wysoko (a Londynu nie ma wcale, tam walczą z bezdomnością, jest mnóstwo schronisk, a leżakowanie na ulicy jest wręcz nielegalne). Żule są wszędzie, ci bardziej aktywni kręcą się w dzielnicach turystycznych próbując coś wyżebrać od Amerykanów, domatorzy okupują spokojne sąsiedztwa, takie jak moje. Pisałam o tym trochę tutaj. Co oni właściwie robią? Niewiele. Co mają robić? Są bezdomni. Urządzili się, są w stanie przetrwać, wiodą więc spokojne życie. Mieszkają w kartonowych zamkach, na ławkach obłożonych materacami, a nawet w namiotach. Moja okolica to jedno wielkie pole kempingowe. Żulowe tipi są rozbite na placykach, w krzaczkach, pod wiaduktami. Lokatorzy nikomu nie wadzą, nie żebrzą, nie zachowują się głośno, załatwiają się w publicznych toaletach. Zimą ciężko ich dostrzec, na wiosnę życie rozkwita. Siedzą w fotelach z kubkiem czegoś dziwnego w ręce i czytają gazetę. Oni naprawdę sprawiają wrażenie szczęśliwych. Nawiązując do poprzedniego posta, ile trzeba do szczęścia? Ok, zostawmy skrajności, dziś nie o tym.

Oto obozowisko, które znajduje się około 15 minut na piechotę od mojego domu. Jest to moje zdjęcie z 16 dnia projektu Kwiecień w obiektywie. Obóz nie wygląda na tętniący życiem, ale wystarczy podejść bliżej, by usłyszeć muzykę. Panowie Żule zorganizowali sobie radyjko. Latem siedzą na murku, rozmawiając, a przed nimi, na środku chodnika stoi różowe krzesło obrotowe, na którym jest czapka do zbierania datków. Zero stresu, zero natarczywego żebrania. Są efekty? Są.

Bezdomni w Warszawie (to mój główny punkt odwołania) często są chamscy, bezczelni i niewdzięczni. Najlepiej omijać ich szerokim łukiem, bo jak zdecydujesz się pomóc i dać im przysłowiowy palec, to będą ci chcieli odgryźć całą rękę. Kiedyś przyjechałam furą w sobotę do centrum WWA (dzień wolny od opłat za parkowanie), na parkingu jakiś pijaczyna zaczął mi wskazywać drogę do wolnego miejsca i wywijać łapami, w którą stronę mam się podsunąć i o ile centymetrów. Gdy już zaparkowałam (o tak, bez jego porad z pewnością byłabym zgubiona i do dziś starała się zostawić pojazd) koleś oczekiwał napiwku za swoją bezcenną pomoc. Dałam mu 50 gr, nie chciałam dawać nic, ale bałam się, że w przeciwnym razie porysuje mi samochód, albo nie wiadomo, co jeszcze... I tak nie miałam kasy. Żul oburzył się, że za to sobie nawet piwa nie kupi i z nienawiścią w oczach patrzył, jak odchodzę. Samochód na szczęście zastałam w stanie nienaruszonym, boja nie spotkałam. Czy ja go o cokolwiek prosiłam? Nie. Czy on mnie poprosił? Tak. Dostał to? Tak. I miał pretensje.

Paryski kloszard w niczym nie przypomina byle jakiego pijaczka, który spędza dzień na ławce z kumplami, a na noc może się schować w domu, do którego po czternastym głośnym walnięciu w drzwi wpuści go żona. Paryski kloszard to prawdziwy bezdomny, >10 lat na gigancie, bez tożsamości, z brodą do kolan i wiedzą, jak przetrwać w miejskiej dżungli bez żadnego schronienia. Nie wiem, co o tym myśleć. Zastanawia mnie jedno: co oni robią w Paryżu? Jest zimno, ludzie są niemili, raczej nie ma szans na poprawę warunków życia. Czy oni nie mogą po prostu wsiąść w pociąg i pojechać na południe? Tam chociaż nie mieliby problemów z temperaturą zimą. Bilet na pociąg? A po co? Przecież i tak ich nikt stamtąd nie wywali, a nawet jeżeli, to nie mają nic do stracenia. Bez dowodu, niczym ja ostatnio. Kanar może najwyżej kazać im wysiąść, a zawsze będą już trochę bardziej na południe. I tak są koczownikami, czas na przygodę.

__________________________________

PS Zachęcam do podziwiania moich zmagań z projektem Kwiecień w obiektywie.

*tutaj*