Na na narty

Udało mi się! Narzekałam, że to będzie mój drugi sezon przerwy od nart, a tu niespodzianka! Wyskoczyłam na 3 dni w Alpy, co natchnęło mnie pozytywną energią. Uwielbiam jeździć na nartach, zaczęłam mając koło 10 lat i wyjeżdżałam co roku w góry na 2/3 tygodnie. Rok temu nie wypaliło: wyprowadzka do Paryża sprawiła, że stokrotnie wolałam poświęcić ferie na odwiedzenie znajomych w Polsce niż na sporty zimowe. W tym roku było podobnie, jednak naprawdę brakowało mi nart. Strasznie się więc jarałam, gdy udało się zorganizować wyjazd.

przez większość czasu cieszyliśmy się pełnym słońcem

Umiem jeździć na nartach. Nie będę się bawić w skromności, bo sportsmenka i tak ze mnie beznadziejna, ale to akurat naprawdę mi wychodzi. Kusiło mnie kiedyś, żeby spróbować jazdy na snowboardzie, ale jakoś nigdy się nie udało. Zostałam przy nartach i bardzo mi z tym dobrze. Nie jest to zbyt popularny sport wśród ludzi w moim wieku, głównie ze względu na wymagania: góry, śnieg, sprzęt... A szkoda, bo uważam narty za świetną zabawę, możliwość nabrania prędkości, uwolnienia się od zmartwień... Trochę jak podczas lotu samolotem. No i oczywiście nikt mi nie odbierze przyjemności obsypania siostry tumanami śniegu podczas hamowania.

nagle... zstąpiła chmura. totalnie znikąd. ograniczyła widoczność do 10 m

Uraczę Was teraz "rewelacyjną" anegdotą. Niezbyt często wywalam się na nartach, panuję nad swoim zawrotnym tempem i temperamentem, ale jak już stracę kontrolę, to porządnie. Nie przyszorowałam gębą o śnieg od 4 lat (nie licząc jednej małej wpadki w Czechach 2 lata temu), ale własnie te 4 (a może 5?) lata temu na dwurodzinnym wypadzie na narty wpisałam się do rodzinnych kronik na karcie "więcej szczęścia niż rozumu".

Do rzeczy (rany, niedorzecznie rozwijam wstęp niczym moja matka, jeeej).

Jechałam trasa "łącznikiem" pomiędzy dwoma stokami - z jednego zbocza na inne. Wąska ścieżka, nachylenie minimalne - nie trzeba żadnego narciarskiego expa, żeby temu sprostać. Z lewej strony skalna ściana, z prawej przepaść porośnięta drzewami - jedziemy w poprzek góry. Trasa lekko zakręca, wszyscy nad sobą panują. Ja się oczywiście potwornie nudzę, czekam, aż wjedziemy na prawdziwy stok. Nie patrząc nawet pod narty poprawiam sobie ułożenie kijka w dłoni. Nie zwracam nawet uwagi na szybko przekręcającą się wskazówkę mojego wyimaginowanego licznika prędkości. Leniwie podnoszę wzrok, postanawiając się jednak skupić na jeździe, ale okazuje się być za późno: nieźle zapieprzam, narty mi się skrzyżowały, a akurat tutaj niechętna do współpracy trasa postanowiła zaserwować mi zakręt.. w lewo. Nie zdążyłam zareagować, chociażby umyślnie się przewrócić, by uniknąć wyskoczenia z "urwiska". Pamiętam tylko, ze wyleciałam. Nie wiem, co się działo. Walnęłam w coś.

Gdy otworzyłam oczy było ciemno. Czarno?... Szaro. Tak, raczej inaczej wyobrażałam sobie śmierć. Pewnie jeszcze żyję. Tylko dlaczego nic nie widzę, mimo tego, ze mam otwarte oczy? W mózgu buforowanie... Po kilku sekundach odkryłam, ze powodem mojej ślepoty jest grubaśna warstwa śniegu na goglach. Niezdarnie odgarnęłam ją ręką i zabrałam się za ocenę sytuacji. Leżę w jakiejś milioncentymetrowej pokrywie śnieżnej wśród drzew i skal, kilka metrów poniżej trasy. Śnieg mam wszędzie. Za kołnierzem, od dołu pod kurtką, w spodniach, nawet w butach i skarpetach... O rękawiczkach nie wspomnę. Tak, to jest fart. Nic mnie nie boli, chyba. Biały puch świetnie zamortyzował mój upadek, rosnące dookoła świerki pewnie gorzej sprawdziłyby się w tej roli. Na skraju trasy stoi Tata, którego przerażenie zdawało się ustępować uldze i wściekłości z każdym moim ruchem. Opowiedział mi potem, ze zrobiłam kilka ciekawych salt, i, że gdybym trafiła w kamień, to zdecydowanie nie byłoby za wesoło. Wręcz najgorzej. Wydostanie mnie z powrotem na trasę zajęło ładnych kilkanaście minut. Zarządziliśmy odpoczynek w jednym z barków przy stoku. Jak to Tata określił, przyszedł do mnie Pan Pokora, który mnie ukarał i kazał się nad sobą zastanowić. Myślałam o tym, pijąc coca colę i czując pieczenie na policzku - rąbnąwszy twarzą w śnieg zdarłam sobie skórę. To była jedyna, na szczęście niezbyt trwała pamiątka po moim spektakularnym upadku. Moje gwałtowne podwyższenie poziomu ostrożności i szacunku dla gór rozbawiło wszystkich, ale w gruncie rzeczy każdy wiedział, ze to zdrowy odruch.

udało nam się wyjechać ponad chmurę. tak wyglądała "siedząc" w dolinie

Jej, nie wiedziałam, ze ta opowieść zajmie tyle miejsca. Dobrze, ze teraz jeździłam tylko 3 dni, bo możliwe  ze podczas dłuższego pobytu bym coś wywinęła. Pod koniec kusiło mnie już jeżdżenie w głębokim śniegu, wyjeżdżanie poza wyznaczona trasę, wyskakiwanie na muldach... Na szczęście Pan Pokora został w domu. Jeśli jeździcie, to uważajcie na siebie. Tak trochę.