Socially Awkward Sabina

Znów cisnę z angielskim, ale nie bardzo wiem, co mogę wpisać zamiast socially awkward. Niezręczna?... Ale czy o człowieku można tak powiedzieć? Niezręczna może być sytuacja, a człowiek może być ofiarą. Zastanawiam się, czy tylko ja tak mam

/wcale się nie zastanawiam, każdy czasem przejawia tendencje do dziwnych, aspołecznych zachowań, ale nie każdy pisze o tym na blogu/,

że zdarza mi się źle odczytać intencje innych i doprowadzić do niezręcznej sytuacji. Myślisz, że ktoś będzie chciał się z tobą przywitać/pożegnać buziaczkiem w policzek, a on podaje rękę. Twoja twarz jest już jednak w trakcie zbliżania się do jego twarzy, musisz więc nagle udać, że wychylasz się, by lepiej przyjrzeć się czemuś za plecami kolegi. Takie właśnie udawanie, że wcale nie zrobiło się czegoś głupiego jest najgorsze, ale ciężko się tego pozbyć. Twoja niezręczność nie pozwala ci obrócić sytuacji w żart, musisz więc spróbować jakoś ukryć przyczyny swojego dziwnego, niezaakceptowanego zachowania. Ktoś coś do ciebie mówi, a ty nie słyszysz? Dopytasz się, znowu nie zrozumiesz... Nie chcesz wyjść na głuchego debila, uśmiechasz się więc porozumiewawczo i liczysz, że to nie było pytanie.

Sytuacje "nie mogę dać po sobie poznać, że robię coś głupiego" przydarzają się na co dzień. Czekasz na kogoś samotnie i wyglądasz smutno i samotnie? Wyciągnij telefon i udaj, że jesteś popularną osobą ociekającą znajomymi i piszesz smsa. Zorientowałeś się, że idziesz w złą stronę? Poklep się po kieszeniach, puknij się w czoło i dopiero zawróć. Cały ten cyrk, by przekonać szarą masę ludzi, których i tak nie znasz, że jesteś fajny i nieomylny.

Czasem zachowuję się, jakby pierwszy raz wyłączono mi komputer, wypuszczono z domu i kazano zachowywać się normalnie. Spektakularnie się potykam, włażę na znaki drogowe (które czasem otrzymują za to należne przeprosiny) i uśmiecham się jak idiotka, bo zaczęłam kreować w głowie jakieś niestworzone szczęśliwe scenariusze. Czasem wyobrażam sobie lub przypominam różne konwersacje, wtedy oczywiście zdarza mi się zmarszczyć brwi, machnąć głową, a nawet parsknąć śmiechem lub coś powiedzieć. Nagle dociera do mnie, że jestem w metrze i owszem, zwracam na siebie uwagę. Chowam się, czerwienię niczym Ana i/lub wysiadam. Najkwaśniejsza z sytuacji w metrze, to ta, kiedy postanowiłam komuś zrobić fotkę z ukrycia. Jechał ze mną taki oryginał, ze po prostu nie mogłam sobie odmówić. Niczym reporter Animal Planet niezauważalnie ustawiłam kadr (telefon tylko częściowo wysunęłam z torebki, pełen profesjonalizm) i przycisnęłam spust... Guess what? Nie wyłączyłam lampy. Z prędkością światła schowałam telefon, zaczęłam patrzeć z zamyśleniem w sufit i udawać, że to nie ja wygenerowałam błysk, który oślepił wszystkich pasażerów. Pewnie zdradziła mnie twarz w kolorze buraczkowym, ale nie ośmieliłam się już spojrzeć na kogokolwiek. Mój obiekt wysiadł na następnej stacji. Mam nadzieję, że nie przeze mnie. A zdjęcie oczywiście nie wyszło.

Co jeszcze? Idziesz spokojnie pustą ulicą, aż nagle z drugiej strony nadciąga druga osoba, tak samo nieogarnięta jak ty. Zamiast przyjąć normalnie ruch prawostronny, kołyszecie się na lewo i prawo, oczywiście kserując ruchy przeciwnika. W końcu niemal zderzacie się, z głupkowatym uśmiechem przepraszacie się... i dalej nie możecie się minąć. Gdy w końcu wam się uda, wracasz do domu, przytrzymujesz komuś drzwi do bloku. Miło z twojej strony, szkoda tylko, że ten ktoś był 50 metrów stąd i z grzeczności zaczyna biec, byś nie musiał stać jak kołek przez 30 sekund. Oczywiście go za to przepraszasz. Często też dziękujesz. Na przykład biorąc od kogoś ulotkę.

A to? "Rozmawiasz" z ludźmi, tak naprawdę przysłuchujesz się ich konwersacji. Przychodzi ci do głowy błyskotliwa myśl, chcesz coś wtrącić, ale nie możesz znaleźć odpowiedniego momentu, by się włączyć... Nagle temat się zmienia. Za późno. Nie poznają twojej arcyciekawej opinii.

Jedną z zawstydzających sytuacji nad którymi nie mogę zapanować (choć bardzo bym chciała) jest gadanie przez sen. Do pewnego momentu mój mózg we śnie obsługiwał tylko język polski, bardzo rzadko angielski, ale ostatnio świetnie czuje się we francuskim, czym doprowadzi mnie do zguby. Wcześniej z mojego bełkotu Samiec Alfa łowił tylko "nie!", teraz rozumie niestety wszystkie wypowiedzi. O czym Go poinformowałam pewnej nocy? Podobają mi się lustra na suficie. Zostały nam trzy godziny. Nawijałam też coś o Arabach, pomarańczach i syropie klonowym. Błagam, czy ktoś zna sposób, aby nie gadać takich głupot przez sen? Boję się, że kiedyś palnę coś, co wpędzi mnie w kłopoty.

Miał być króciutki post, ale okazało się, że jestem tak bardzo

socially awkward,

że wyjechałam z poematem na 5 stron...

I tak wiem, że nie jestem sama.

Ha! Gratuluję Christophowi Waltzowi i Quentinowi Tarantino, 2 Oscary dla Djangooo! ♥
A już za 3 dni zapraszam na kolejne onetowe wspomnienia...