Eastern European way of thinking

Tytuł po angielsku nie dlatego, że jestem cool, groovy i jazzy, tylko po prostu tymi słowami określam swoje dziwne zwyczaje podczas rozmów z obcokrajowcami. Polakom nie muszę przecież tego tłumaczyć.

Odkąd mieszkam we Francji zauważyłam parę opcji, które nie mogłyby funkcjonować w naszym kraju. Przykład? Słaba ochrona towarów wystawionych na sprzedaż. Mnóstwo straganów, których znudzony właściciel stoi trzy stoiska dalej gadając z kolegą po fachu. Pierwsza myśl? Zawinięcie magnesika czy pocztówki... Pestka! Zero ryzyka. Tak, właśnie tak pomyślałam. Nie oznacza to oczywiście,że kiedykolwiek coś ukradłam ani nawet, że rozważałam to na poważnie, ale po prostu widzę oczami wyobraźni grupę łysych dresiarzy z podwarszawskich osiedli, którwy nie zawahaliby się ani przez chwilę.

Supermarkety? W tych mniejszych nie ma bramek. Bezpieczeństwo polega na zaufaniu, ewentualnie kasjer poprosi o pokazanie zawartości torby przy kasie. Wiele razy jednak wchodziłam do marketu, nie decydowałam się na żaden zakup i z miną winowajcy wychodziłam (moja paranoja i social awkwardness każą mi "nie dać nic po sobie poznać", nawet w sytuacjach. gdy jestem w 100% niewinna). Pierwsza myśl? Ajj, mogłam coś wynieść i uszłoby mi to na sucho. Ponownie, nie rozważam tego przecież na poważnie, ale jednak właśnie takie myśli rodem z wschodniej Europy przelatywały prze moją głowę.

Świeżaczek z dziś (właściwie z wczoraj, bo jak zwykle piszę post z wyprzedzeniem). Spacerując z nowopoznanym kumplem z CouchSurfingu [pochodzącym z kraju, którego mieszkańcy są podobno naszymi bratankami, i do szabli, i do szklanki (no nie, znów nawiasuję)] wypatrzyłam na ziemi (i to nie byle gdzie, na środku ociekających złotem Pól Elizejskich) bilet komunikacji miejskiej. Bez skrupułów podniosłam go, z uśmechem odkryłam, że jest nieskasowany i schowałam go do kieszeni. Mój towarzysz był lekko zdegustowany. Zawsze podnoszę z ziemi monety, nie sprawdzam parkometrów, tak jak jedna z moich koleżanek, ale raz przypadkiem znalazłam w automacie 3 paczki słodyczy, za które musiał zapłacić jakiś mocno pijany melanżownik, po czym zapomniał ich zabrać. I się cieszyłam.

Mam kumpla z Rumunii, z którym lubię poruszać temat naszych zachowań i myśli na poziomie zacierającego ręce kieszonkowca. Ktoś ci coś kupił, miałeś mu oddać, ale oboje zapomnieliście? Profit! Cóż, my to po prostu mamy zakodowane w głowie, nawet, jeśli naprawdę tak nie myślimy. Tak zostaliśmy wychowani. Sprytni, ale ostrożni i przewidujący. Nigdy nie zostałam w Paryżu okradziona (nigdy wcześniej też nie, ale w Paryżu są naprawdę wprawni kieszonkowcy żerujący głównie na turystach), a moje kanadyjskie i amerykańskie koleżanki wielokrotnie. Nie lubię generalizować, ale ludzie z Europy wschodniej wyczuwają takie rzeczy, bo nieraz na oczy widzieli zaprawionych w bojach rabusiów ze swojej ojczyzny i państw ościennych. Francuzi często są uprzedzeni, muszę przyznać, że kompletnie się nie dziwię.

Dziękuję za tyle pozytywnych komentarzy pod moim kulinarnym

postem. Wiem, że przepis był dość trudny, ale trzeba poszerzać

swoje horyzonty w kuchni. Sprawdziłam się z tej domenie, może

pomyślę o kolejnej potrawie, a może jakaś recenzja, OOTD?

Ciekawe, jak będę sobie radziła w Waszych specjalizacjach.

Pis Joł