Żarty żarciki

Mimo, że sama w sypaniu błyskotliwymi dowcipami jestem więcej niż beznadziejna, to innym nie trzeba wiele, by mnie rozbawić. Skręcam się z różnorodnych żartów (byle nie za suchych), filmików na YouTube, głupich min moich znajomych, własnych debilnych min zarejestrowanych przez moją zdradziecką siostrę, a nawet Waszych komentarzy. Wolę się otwarcie cieszyć niż zamulać. Bawią mnie zarówno matematyczne, polibudowe żarty, humor słowny, koleś skaczący do zamarzniętego basenu, jak i... rasistowskie dowcipy.

Stereotyp dwumetrowego czarnoskórego gościa przemierzającego paryskie podziemia w okularach przeciwsłonecznych i z wielkim złotym wisiorem w kształcie Afryki obijającym się o klatę przyprawia mnie o uśmiech. Są takie przypadki. Żarty o czarnych są zabawne. I co, jestem rasistką? Otóż seksistowskie żarty oraz dowcipy mierzące w Polaków (lub ten specjalny gatunek celujący w Warszawiaków) uważam za naprawdę udane. Dowcip to tylko dowcip, powód do śmiechu... Nie wiem, dlaczego ludzie tak bardzo biorą je do serca. Sporo jasnowłosych dziewczyn obraża się, gdy ktoś zacznie "po czym poznać, że blondynka"... Naprawdę nie widzę sensu walki. Jasne, rasistowskie żarty w pewnym stopniu obrażają czarnych, tak samo jak polaczkowe żarty obrażają nasz naród. I co, mam teraz uzbrojona w kałasza, butelkę wódki i słoik ogórków ruszyć wymierzyć sprawiedliwość tym frywolnym żartownisiom? Ludzie, wyluzujcie. Jak ktoś śmieje się z tego, że miejsce kobiety jest w kuchni, nie oznacza, że naprawdę tak uważa... Zwłaszcza, że tym śmiejącym się może być właśnie kobieta wspinająca się po drabinie kariery, albo lepiej, kobieta smażąca bekon i chłodząca w lodówce piwko dla swojego faceta.

Trochę dystansu do siebie i innych. Śmiech to zdrowie.

A teraz wybaczcie, idę komuś opchnąć kiść bananów i naklejki z małpami.