WIECZNIE GŁOOODNA.

Uwielbiam jeść! O moim totalnym antyskillu w kwestii gotowania już pisałam i nie będę do tego wracać. Do wpisu o wiecznym głodzie zainspirowała mnie Kaa., wrzucając pewien obrazek na swojego bloga. Do jedzenia nie mam żadnego urazu, bo na szczęście wychowałam się w domu, gdzie obiad był przywilejem, a nie obowiązkiem. Żadnego zmuszania. Słodycze z kolei były ograniczone: w niedzielę mogłyśmy się z siostrą nawpieprzać batoników, cukierków, żelków i innych śmieci, aż wychodziło nam uszami, by potem przez cały tydzień nie mieć do nich żadnego dostępu. Wyniosłam dzięki temu dobre przyzwyczajenia żywieniowe z dzieciństwa, ale mam wielki pociąg do wszelkich słodkości, tak sumiennie wydzielanych jeszcze kilka lat temu. Żelkom nigdy nie powiem nie, a zestaw Nutella + łyżka to świetny antydepresant.

Do jedzenia nigdy nie trzeba mnie namawiać. Na co dzień jem dużo i zdrowo, a przynajmniej się staram. Śniadanie musi być (nooo, powiedzmy), nie dam rady przejechać całego dnia na 1-2 obfitych posiłkach. Nawet, gdy jestem usatysfakcjonowana jedzeniem, które przyswoiłam 15 minut wcześniej, na pytanie "masz ochotę na...?" zawsze odpowiadam twierdząco. Ludzie mają tendencję do odmawiania, gdy ktoś im coś proponuje. Ja z kolei jestem bardzo otwarta, jeśli ktoś chce mi wcisnąć połowę swojego batonika, kilka garści czipsów czy wafelki, które podgryza na wykładzie. Zawsze znajdzie się miejsce. To tak, jak z deserem. To jedna wielka pułapka - węglowodany spalają się najszybciej, więc pół godzimy po zapchaniu się słodyczami znów odczuwa się głód. Dlatego właśnie jestem tak wielką fanką mięsa - wielki, krwisty stek wystarcza na długie godziny. Moment, w którym baterie mi się wyczerpują jest bardzo łatwy do wykrycia: zwalniam. Dosłownie. Wlokę się 100 m za znajomymi ze zbolałą twarzą wypatrującą chociażby McDonalda. Przydałaby mi się umiejętność podobna do wielbłądziej - one magazynują wodę, ja bym chciała umieć to robić z energią.
Lodówka mnie wzywa. Muszę iść.
Smacznego!
Bina.

PS nie, nie ważę 289 kg.