Polaczkowy lifestyle

Jestem w Paryżu już od ponad roku. Nie zmienia to faktu, że mam "polskie" przyzwyczajenia, od których nie mogę się odciąć. Muszę, po prostu muszę czasem zachowywać się "po polsku", albo chociaż mieć takie myśli. Mój organizm nie chce się przestawić na jakieś zachodnioeuropejskie myślenie, jakkolwiek prozaicznie by to nie zabrzmiało.

Podstawowa kwestia: godziny posiłków. Nie wiem jeszcze, o której godzinie ten post pojawi się na blogu, bo zawsze piszę je wcześniej, a potem publikuję automatycznie, ale w każdym razie jest teraz godzina 15.54 a ja umieram z głodu. Pora na obiad! 16/17 to dla mnie oczywista pora na jedzenie. Moi domownicy na szczęście się zgadzają, więc na obiadek zawsze mogę liczyć po południu - tak, jak wtedy, gdy mieszkałam w Polsce. Jesz wczesne śniadania, w szkole przegryzasz kanapkę i dopełniasz jakimś zapychaczem, wracasz po 15 do domu i jesz obiad. Normalka. Tutaj jest to nie do pomyślenia. Jesz śniadanie (ach, ten rogalik, kawa i sok pomarańczowy), ok 12 udajesz się na lunch (wszędzie, w każdej szkole i biurze jest godzinna przerwa ok. 12, żeby porządnie zjeść), pracujesz do wieczora i jesz "obiadokolację" (haha, uważam to słowo za wyjątkowo obleśne, ale nie mogę znaleźć lepszego polskiego odpowiednika) ok. 19. 16 to nie jest pora na jedzenie. Do tego stopnia, że od ok. 13.30 do 18 wszystkie restauracje i bary są zamknięte. Gdy zagubiony Polak idzie we Francji (lub w dowolnym innym kraju południowej/zachodniej Europy) do knajpy ok. godziny 17 i próbuje zamówić jedzenie, zostaje obrzucony pogardliwym spojrzeniem. W takich godzinach można zamówić jedynie kawę lub piwo, na jedzenie trzeba czekać do wieczora. Jesteś z Polski i głodujesz? Won do Maca albo do Turasa na kebsa!

Straszne, nie? Co jeszcze gorsze, w niedziele od 13 wszystkie sklepy są zamknięte. Budy z kebabem też. Nie pójdziesz na shopping, to jasne, ale jedzenia też nie kupisz... Francuzi się szanują i robią sobie wolne w niedziele. Wszyscy Francuzi. Supermarkety mają zgaszone światła i spuszczone kraty. Na szczęście zawsze znajdzie się jakiś Good Guy Pakistańczyk, który chętnie ugości się w swoim obskórnym sklepiku i sprzeda jakieś okropne produkty po zawyżonych cenach. Ja oczywiście NIGDY nie pamiętam, że jest niedziela i z uśmiechem na ustach lecę do marketu (tu na szczęście jest ich mnóstwo, są pod nosem w każdej dzielnicy miasta) i całuję klamkę. Zawsze.

Francuzik z wąsami, bluzką w paseczki, dwiema bagietkami, butelką wina, kieliszkami i korkociągiem, siedzący na kocyku pod wieżą Eiffela ze swoim wyrafinowanym towarzystwem i urządzający jakiś hipsterski piknik? Ja jednak poczekam, aż moi przyjaciele z WWA odwiedzą mnie tu ponownie i będziemy mogli pójść w rozciągniętych spodniach nad rzekę z butelką jakiegoś krajowego specjału (oczywiście nikt nie pomyśli o szklankach) i pogadać na chillu, bez potrzeby robienia dobrego wrażenia na kimkolwiek. Atmosfera panująca w Paryżu bardzo mi odpowiada, lubię ten subtelny klimacik... Nie jestem jednak w stanie w pełni się na niego przestawić. Czasem mam potrzebę zasiąść z piwem samotnie w domu i puścić Letni Chamski Podryw. Taka terapia szokowa. Oczyszczająca. Szybko jednak ten nastrój mi mija (na szczęście) i jestem w stanie dalej cieszyć się tą otaczającą mnie francuską burżuazją... 

Powiew polskości odczułam podczas Euro 2012. Na placu Trocadero był olbrzymi telebim, na którym transmitowana była większość meczów. Wybrałam się na mecze Polaków z Grekami i Rosjanami. Frekwencja rodaków mnie zszokowała - tłum był biało-czerwony, ciężko było się doszukać choć jednego Francuza, że o Grekach nie wspomnę. Była garstka Rosjan, jednak nasz tłum ich wchłonął. Francuska organizacja powaliła, nie było możliwości ani wniesienia, ani kupienia alkoholu na miejscu. Rodaków oczywiście to rozjuszyło. Nie mam pojęcia jak, ale kilkorgu udało się przemycić browary. Kontrola była dokładniejsza niż na lotnisku. Prawdopodobnie mieli ziomali, którzy przerzucili im piwo nad ogrodzeniem z tyłu "trybuny"... Cóż za sposoby. Polak potrafi. Nie obeszło się oczywiście bez nieprzyjemnych akcji, trzech umięśnionych, półnagich, agresywnych rodaków kontra ośmiu wielkich i groźnych, ale wyraźnie spłoszonych czarnoskórych policjantów. Jeden z "naszych" miał nawet pelerynę z flagi polskiej... Poszło pewnie o ich stan - nie da się ukryć, widać było, że nie poprzestali na jednym piwku przed meczem. Ostrzeżenia Francuzów, oczywiście błędnie interpretowane jako groźby szybko wywołały atak Polaków. Wyniesienie ich poza teren zajęło dużo dłużej, niż mogłam się spodziewać - biedna francuska policja, nie przyzwyczajona do takich zdarzeń. Mówię Wam, czułam się jak w domu...

Na dodatek prawie zawsze umiem rozpoznać Polaka w Paryżu. Oni mają coś w sobie. Zazwyczaj siedzą pod murkiem z jakąś podejrzaną flaszką i obserwują przechodniów spojrzeniem zbitego psa. Naprawdę, smutno mi i nie wiem, dlaczego tak się dzieje. Pewnie ja też kiedyś tak skończę.

Ach.