Chciałabym pięknie żyć

Oglądam sobie czasem cudze instagramy i blogi i zastanawiam się, jak tym ludziom (dziewczynom, sorry, bądźmy szczerzy) udaje się tak pięknie żyć. Jakimś magicznym trafem mają śliczne mieszkania, wieczny porządek, jedzą takie potrawy, że aż szkoda widelec włożyć, bo się zepsuje arcydzieło, wyglądają świetnie, mają piękne przyjaciółki i przystojnych facetów, biegają, ćwiczą, chodzą na jogę, nie pocą się, gotują, tworzą, robią sobie spa w wannie, ładnie piszą, dbają o siebie. Na wszystko mają czas, a jak już się za coś zabierają, to patrząc na zdjęcia można aż pozazdrościć. Jasne, publikowanie zdjęć kremu ze szparagów, perfekcyjnie uporządkowanej garderoby czy napiętych pośladów na siłowni to szukanie atencji i budowanie wizerunku, ale z drugiej strony... Im się po prostu chce. Chce im się idealnie poukładać liście sałaty na talerzu, zrobić kropeczki z dressingu, kolorystycznie poustawiać buty w szafie, założyć jakieś trendy fitness ciuszki do biegania, ładnie się uczesać idąc na zwykły spacer... Mi się nie chce. I czasem tego żałuję.

tak wyglądało moje piękne życie i piękne jedzenie

jak mi się 2 lata temu zachciało mieć instagram

tu jest o wiele lepiej, ale tylko dlatego,

że autorką tych słodkości jest Agata

Trzeci raz wyłączam budzik. W końcu wstaję. Wyglądam jak niedobudzony glut z płaskostopiem na twarzy. Idę pod prysznic. Albo i nie. W pośpiechu czeszę się i ubieram. W nudną szarą koszulę, kelnerski uniform. Jak mam czas (bo akurat tylko 2 razy ustawiałam drzemkę w telefonie), to plotę sobie jakieś fajne warkocze, ale to ostatnio coraz rzadziej się zdarza. Jem śniadanie, czyli niezłą, aczkolwiek wyjątkowo niefotogeniczną jajówę albo jakieś tosty z wyciekającym serem. Idę do pracy. Kelneruję przez ładnych parę godzin. Jak mam vibe, to zakładam przypałowy strój i idę na siłownię. Pąsowa na ryju idę się umyć. Wracam do domu. Wskakuje w mięciutkie, błękitne skarpeciochy z antypoślizgiem i milusi hoodie z króliczkiem. Odgrzewam sobie żarcie z pracy - furę makaronu z sosem albo jakiegoś rozpadającego się burgera. Relaksuję się z blogiem, książką, youtubem albo farbami akrylowymi. Potem najprawdopodobniej idę na piwo, co niestety oznacza rozstanie z królikiem i skarpetami, ale na szczęście nie na długo. Wracam zmarznięta. Idę spać.

I gdzie tu jest miejsce na piękne życie?

Żeby żyć jak gwiazda instagrama musiałabym kupować ładne produkty, żeby robić z nich ładne śniadania. Musiałabym fotografować każdą ładną kawę, którą zrobi mi barista i ładną duperelę, która mnie przypadkiem spotka. Musiałabym chodzić w ładnych ciuchach nawet po domu, bo przecież trzeba ładnie wyglądać, a ja nigdzie nie wychodzę. Musiałabym mieć porządek i tworzyć ładne kompozycje składające się z laptopa, książki, kubka herbaty i jakiejś papeterii. To nie jest coś naturalnego.

kawa z poprzedniego akapitu/

jak by wyglądało moje życie, gdybym znów była na insta

(ilustracja do recenzji Mrocznej Wieży Kinga)

Zastanawiam się, czy te dziewczyny mają faktycznie wizualnie piękne życie. Może im jednak przychodzi to naturalnie? Nie wmówicie mi tego. Z łatwością wyobraziłam sobie laskę, która układa na białym biureczku książki i robi fotę typu "czas na naukę", a po zrobieniu zdjęcia odsuwa wszystko na bok, otwiera laptopa i włącza sobie jakiś serial. Aha, cały czas ma na sobie jednoczęściowy dres i przetłuszczone włosy, ale przecież tego nie widać na zdjęciu. Nie mam insta, ale mam facebooka. Na swoim prywatnym koncie w zasadzie nie dodaję zdjęć, ale ludzie czasem robią to za mnie. No i proszę - Sabina oznaczona na melanżu z dziewczynami, Sabina na weselu znajomych, Sabina na imprezie ze współpracownikami. Nienaganne stroje, makijaże i uśmiechy. Ludzie lajkują. Sypią się komplementy. Mój facebook sugeruje, że mam ciekawe życie pełne imprez. A tak naprawdę to były jedyne imprezy, jakie miały miejsce w ciągu ostatnich paru miesięcy.

A niektórzy po prostu robią piękne zdjęcia. Mają dobry sprzęt i mnóstwo talentu. Są blogi, od których nie mogę się oderwać, bo autorki nie dość, że mają czemu robić zdjęcia, to jeszcze fantastycznie im to wychodzi. Fotografują zapierające dech w piersiach widoczki, wnętrza, ludzi lub przedmioty, czasem przepełniają je analogową magią. Mary oraz Mrs. Fox tak pięknie dokumentują rzeczywistość, że aż się ciepło na sercu robi. Podziwiam.