Malta express - kelnerka w Valletcie

(to się w ogóle tak odmienia?)

Od prawie miesiąca jestem już na Malcie. Czas płynie szybko, a od czasu poprzedniej publikacji dowiedziałam się wielu ciekawych rzeczy, przeżyłam kilka maltańskich przygód i powoli zaczęłam przyzwyczajać się do faktu, że codziennie mogę sobie skoczyć na dwie godzinki na plażę, w końcu jest tylko 5 minut od domu. Tym razem chciałam praktycznie podsumować, co się u mnie dzieje. Jak, pod paroma względami, wygląda życie w stolicy Malty.

Zostałam kelnerką. Praca czekała na mnie od zaraz, zaczyna się sezon, jest duże zapotrzebowanie na kelnerów, barmanów, różnych animatorów, recepcjonistów, ochroniarzy, sprzedawców pierdół. Pracuję w restauracji usytuowanej centralnie (choć w mojej skali, po życiu spędzonym w Warszawie i Paryżu w zasadzie wszystko w Valletcie jest usytuowane centralnie, gdyż jest to bardzo niewielkie miasto). Jest popularnym turystycznym miejscem, ma duży ogródek, nie wyróżnia się niczym specjalnym. Jedzenie i ceny są przeciętne, kelnerzy wiecznie nieskładnie biegają, ponieważ w godzinach szczytu, gdy wszystkie stoliki są zajęte, to z trudem nadążamy z obsługą, nawet, gdy jest nas ośmioro. Typowa wakacyjna knajpa. Zarobki w tej branży na Malcie to 5€ za godzinę, czyli dwa razy mniej niż we Francji, za to 1.5-5 razy więcej niż w Polsce. Dochodzą do tego napiwki, które czasem podwajają dzienną stawkę, co przynosi już całkiem przyjemne pieniądze. Wszyscy kelnerzy na koniec zmiany oddają napiwki do kryształowego pucharka, gdzie są dzielone po równo pomiędzy wszystkich, również tych kelnerów, którzy nie zbierają zamówień => nie przyjmują pieniędzy => nie dostają napiwków, a także barmanów. Czy ten komunistyczny system jest dobry? Sami oceńcie. Oprócz tego za każdym razem wychodzę z pracy z jakimś żarełkiem, od wrapa z kurczakiem przez sałatkę, kanapkę, makaron z sosem, aż po pizzę. Przyjemnie wpływa to na redukcję kosztów życia.

Zakupy spożywcze to zagadkowa sprawa, zdarza się kupić masę produktów za grosze, a czasem wydamy parę euro w zasadzie na nic. Trzeba umiejętnie robić zakupy - owoce i warzywa kupować na straganach, pieczywo w małych sklepikach, słodycze (Cadbury!♥) w sklepie ze słodyczami (♥), ale po ser, konserwy czy detergenty warto już wybrać się do supermarketu. W Valletcie nie jest to łatwe, gdyż najbliższy duży sklep znajduje się parę kilometrów za miastem, trzeba więc doliczyć 3€ na bilety autobusowe. Dobrze jest więc robić coś, czego ja kompletnie nie ogarniam, czyli przygotować listę zakupów, uwzględnić na niej wszystkie dziedziny życia codziennego, wybrać się do supermarketu raz, a dobrze, a potem mieć spokój przez kilka tygodni i martwić się tylko bieżącymi sprawami, takimi, jak świeży chleb i pomidory. Ceny żywności są wyższe niż w Polsce, niższe, niż we Francji. Logiczne. Przywołam swój ulubiony przykład - Cisk, czyli lokalne piwo dostępne wszędzie, kosztuje ok. 1,50€ za półlitrową puszkę (butelki to niestety rzadkość), a fancy browarki sprowadzane z Belgii lub Niemiec to już wydatek rzędu 3-6€ za sztukę.

Na mieście można zjeść tanio i smacznie. Klasyczny zapychacz, czyli ftira, kosztuje ok. 2,50€. Jest to buła z tuńczykiem/kurczakiem/czymś innym z sałatą, oliwą z oliwek, sosem, oliwkami, fasolą... Są różne wersje, podawane na kilka sposobów. Taka śródziemnomorska, zdrowa wersja kebsa. Kawałek pizzy można dostać nawet za 90 centów, ale nie polecam tego na dłuższą metę, gdyż z jakiegoś powodu każda pizza sprzedawana na kawałki na Malcie (w budach, gdzie na witrynie leżą koło lokalnych przysmaków) jest niesamowicie tłusta, sztywna i podejrzana. Warto za to na przykład kupić pastizzi (za 30-50 centów), czyli małe ciasteczko z nadzieniem z ricotty albo z groszku. Jego większe wersje a także ciasto z mięsem i inne wynalazki kosztują zazwyczaj koło 1,50€, a w upalnym klimacie służą jako posiłek i pozwalają zapomnieć o głodzie na parę godzin. Na zjedzenie pizzy, makaronu lub burgera w restauracji musimy przeznaczyć co najmniej 10-12€, na świeże ryby 20€. W każdym razie każdy dusigrosz da radę najeść się za niewielkie pieniądze.

Następnym razem zdam relację z jednodniowej wycieczki na Gozo, czyli północną wyspę. Na razie wszystkie tematy, które przychodzą mi do głowy związane są z Maltą, ale gdy zaakceptuję to, że naprawdę mogę sobie wieczorkiem wypić browara na murku patrząc na słońce zachodzące nad Morzem Śródziemnym i że nie jestem na wakacjach, tylko tak teraz wygląda moja codzienność, to może coś się zmieni. Chwilowo pozdrawiam słonecznie.