Koniec odliczania

Co bystrzejsi zauważyli, że od ponad dwóch miesięcy na blogu było odliczanie. Co ciekawsi pytali, na co ja tak czekam. Pod każdym postem informowałam, ile dni zostało. No właśnie, do czego? Bina, kretynko, po co zaczynasz, skoro potem nie tłumaczysz, o co chodzi? Wszystko w swoim czasie.

To dziś. Wczoraj był ostatni dzień oczekiwania, dziś nadszedł moment, na który czekałam od ponad 2 miesięcy. 

Jak zwykle piszę ten post z wyprzedzeniem paru dni, bo teraz cieszę się życiem. Tą chwilą, o której myślałam przez całe lato, nawet jeżdżąc stopem i zaznając mnóstwa 'egzotycznych' wrażeń. Teraz to się dzieje... w końcu! Oczywiście wyobrażam sobie już całą scenę, ciekawe, czy tak to właśnie będzie wyglądało. Najprawdopodobniej.

Jestem ubrana w białą sukienkę. Włosy związane w luźny warkocz. Tak... niewinnie. Czerwona szminka. Zanim przyjdą Wam do głowy różne głupoty, nie, nie stoję na ślubnym kobiercu. Mimo to jestem strasznie podekscytowana, serce wali mi jak młot. Jadę metrem. Ludzie na mnie patrzą, bo strój wyróżnia mnie z tej szarej masy, a poza tym kręcę głową, ciężko oddycham, na przemian się uśmiecham i zaciskam zęby. Ja na ludzi nie zwracam uwagi. Myślę tylko o tym, że za chwilę zobaczę tą roześmianą, skandalicznie opaloną twarz, której oczy zaświecą się na mój widok... Moje oczy świecą się, jak to piszę. Tak, uwielbiam wymyślać scenariusze a potem rozczarowywać się, gdy się nie spełniają, lub gdy najdrobniejsze detale nie układają się po mojej myśli. Teraz jednak mogę wymyślić nawet najcudowniejszą historyjkę, bo wiem, że nic nie zepsuje mi tej cudownej, wyczekiwanej chwili. Wrócił.

Przed tegorocznymi wakacjami wiele zrozumiałam. Latem sporo się nauczyłam. Stałam się silniejsza! Nie spodziewałam się, że kiedyś będę pisać takie rzeczy. Okazało się, że da się być naprawdę pewną siebie i że to się opłaca. Da się rozmwiać, przekonywać ludzi, walczyć o swoje. Da się podróżować za granicą za grosze. Da się... bezgranicznie kochać! /haha. hahahahha. ok. nie mogę wytrzymać tego patosu. sorry.

Ten post nie niesie żadnych wartości, piszę w stanie pewnego rodzaju euforii, wybaczcie. I cieszcie się razem ze mną.