Boję się uzależnień

Deditofobia - strach, że jest się od czegoś uzależnionym, lęk przed uzależnieniem.

Chciałam mądrze zacząć post o moi lęku przed uzależnieniami, wpisałam więc parę słów w googlach i otrzymałam tę piękną definicję. Depresyjną ciekawostką jest fakt, że strona, z której definicja pochodzi jest opatrzona sloganem znajdź nazwę swojej fobii. wszyscy mamy jakąś fobię. moja fobia pe el. No ludzie. Polały się łzy me czyste. Rzęsiste.

Ok, back on track. Nie wiem, czy mój lęk jest racjonalny, nie jest też prawdopodobnie tak silny, by faktycznie podpiąć go pod deditofobię. Nie zmienia to faktu, że od zawsze miałam jakiś uraz do różnorodnych uzależnień oraz do ludzi, którzy mówią, że nie mogą dnia zacząć od... albo muszą koniecznie zapalić/zjeść coś słodkiego/wypić kawę, bo już im się ręce trzęsą.

Nie. Ja nie jestem od niczego uzależniona. I nie zamierzam być.

no dobra, może ewentualnie jestem uzależniona od odkrywania.

ale mnie ciągnie gdzieś daleeej niż tu

Alkohol? Spoko. Wiecie, że nie odmawiam piwka, imprezki i wielkiego chillu, ale alkoholizm to bardzo groźna choroba społeczna. Papierosy? Fuuuuj. Nie znoszę ich, a poza tym moja przesiąknięta żydostwem i skłonnością do kalkulacji dusza płacze jak policzy, ile taki palacz wydaje na swój nałóg, chociażby w skali roku. Internet? Jasne, jest w moim życiu bardzo ważny, ale bez problemu mogę sobie zorganizować dzień lub tydzień bez odruchowego (!) sprawdzania fejsa i pisania do znajomych. I nie będzie mi tego brakowało. Słodycze? Jasne, wciągają, ale jedna myśl o tym, że moja dupa w końcu zacznie się rozrastać do jakichś karygodnych rozmiarów starczy, żeby się pohamować. Kawa? Nie piję. Nie smakuje mi. Od czasu do czasu skuszę się na poranne espresso, jeśli faktycznie jestem nie w formie. Ludzie uzależnieni od kofeiny zdają się nie zauważać jednak, że kawa przestaje ich pobudzać, ale po prostu staje się elementem niezbędnym do funkcjonowania. Kulą u nogi. Wyjście z tego uzależnienia jest proste, wystarczy przez parę dni nie pić kawy (co może być trudne, ale wierzcie mi, dacie radę), a nasz organizm ogarnie, że nie dostarczamy mu dziennej dawki kofeiny i sam musi radzić sobie ze zmęczeniem. I poradzi sobie!

Kolejne uzależnienie, może bardziej lajtowe, ale bardzo popularne ostatnimi czasy, to seriale. 95% ludzi, których znam, oglądają seriale, albo wiele, albo chociaż jeden. Ale zawsze od początku do końca. 20 odcinków. 6 sezonów. Obejrzysz jeden odcinek i automatycznie dajesz się złapać w pułapkę - seans kończy się oczywiście w najciekawszym momencie, włącza się najlepsza piosenka i... nic. Urywa się. Więc koniecznie musisz obejrzeć kolejny episode. Co gorsza, odcinek ten zaczyna się nudą, poprzednia część narobiła apetytu, który gdzieś w międzyczasie się ulotnił i na kolejny skok adrenaliny trzeba czekać aż do końca odcinka. I tak w kółko. Masakra.

A wiecie, co jest najgorsze? Uzależnienie od drugiej osoby.

A ja jestem wolna.