Autobusowe uprzejmości

Ostatnio miałam do czynienia z nietypową autobusową sytuacją - ciekawa jestem, jak Wy podchodzicie do takich spraw.

Tak, miała miejsce w Warszawie.

Miałam przy sobie wieeelki plecak, torbę, tekturową makietę domu (dużą, nieporęczną i delikatną) oraz metrową tubę papieru. Czując się jak zwierzę juczne wtoczyłam się do autobusu i zważywszy na niewielką ilość snu, którą przyswoiłam poprzedniej nocy, postanowiłam zachować się w sposób ogólnie potępiany - rozłożyć się na dwóch siedzeniach. Czekała mnie dość długa podróż, majdan wysypywał mi się z rąk, chciałam usiąść... A rzeczy miałam tyle, że nie dałabym rady trzymać ich wszystkich na kolanach. Pozwoliłam im więc spocząć na siedzeniu obok mnie - objętościowo zajęły więcej niż ja sama. Naprzeciwko mnie siedział jakiś koleś, któremu mój mózg z jakiegoś powodu automatycznie nadał pseudonim Cygan. Cygan wlepiał we mnie swe lubieżne spojrzenie, co normalnie odstręczało i przerażałoby mnie, ale byłam tak zmęczona, że rozpoczęłam przysypianie i kompletnie pogrążyłam się w dźwiękach płynących z moich słuchawek.

Autobus zapełniał się. Wsiadła starsza pani. Zaczęłam powoli zgarniać moje graty - w sumie wypadałoby ustąpić. Pani jednak zauważyła, że jestem niesamowicie obładowana, uśmiechnęła się i powiedziała, żebym nie zabierała rzeczy. Z wdzięcznością odetchnęłam i podziękowałam. Zapadłam w jakiś dziwny letarg, z którego niespodziewanie wybudziła mnie awanturka. W autobusie znikąd pojawiła się jakaś baba, która wymachując rękami i krzycząc (przez słuchawki nie docierało do mnie nic, dlatego prawdopodobnie zareagowałam ze sporym opóźnieniem). Leniwie podniosłam na nią swoje spojrzenie. Logicznym wydawało mi się, że może awanturować się o fakt, że śmiałam zająć wolne miejsce swoimi rzeczami, ale baba darła się na wszystkich dookoła, ale nie na mnie. Nie specjalnie zainteresowałam się, o co chodzi, aż jakaś dziewczyna zaczęła podnosić się ze swojego miejsca. Baba zamachała rękami i najprawdopodobniej kazała jej usiąść (nadal preferowałam swoją muzę niż dźwięki autobusowej kłótni), po czym z wściekłością wskazała na moje rzeczy, ile granic to przekracza i jaki to skandal. Zdecydowałam się w końcu ściągnąć słuchawki, ale od razu przyszła mi do głowy taka myśl: czy ona po prostu nie mogła zwrócić się do mnie? Grzecznie poprosić, lub chociaż warknąć, bym zabrała rzeczy? Nie. Musiała zacząć awanturę i wciągnąć pasażerów, którzy uśmiechali się do mnie porozumiewawczo. Baba miała na oko z 58 lat, poruszała się i kłóciła bardzo żwawo, a po jej reakcji nie zamierzałam ustępować jej miejsca...

W końcu ustąpienie komuś miejsca to akt grzeczności, a nie mój obowiązek! Jeśli baba będzie się zachowywała w ten sposób, to niech nie liczy na moją uprzejmość. Myślałam już, że to koniec, ale przedstawicielka Najgorszego Typu Ludzi darła się w dalszym ciągu. Wtedy niespodziewanie do akcji wkroczył Cygan. To był najdziwniejszy moment tego wszystkiego. Kompletnie mnie zaskakując, rzekł do baby: "ale to jest mój plecak", po czym zabrał go, posadził sobie na kolanach i jeszcze zakleszczył paluchy. Z lekką konsternacją i rosnącym stresem obserwowałam mojego drogiego towarzysza podróży spędzającego resztę drogi na kolanach Cygana. Zabrałam więc torbę, makietę i tubę (ledwo unikając zgniecenia dupskiem baby) i obserwowałam rozwój sytuacji. Nie mogłam złapać spojrzenia Cygana, dotychczas uporczywie we mnie wlepionego. Baba szybko utwierdziła mnie w przekonaniu, że rzeczywiście należy do Typu Najgorszego, bo przystanek dalej autobus opustoszał, a ona się przesiadła, by na jeszcze kolejnym wysiąść. Jak zwykle, cebulacka awantura o nic. Pokrzyczeć, by pokrzyczeć. Na szczęście odebrałam plecak od Cygana bez większych problemów (puścił mi obleśne oczko) i wysiadłam na swoim przystanku.

Nie mam pomysłu na zakończenie.