Jak poderwać kelnerkę?

Biegam z tacą. Upał, pot, rozwiany włos. Albo przeciwnie - zimny dzień, za duża koszula, brzydki fartuch, zaczerwieniony nos i policzki. Klienci czasem traktują mnie jak powietrze, czasem jak niewolnika, czasem jak człowieka. Zdarzają się jednak przypadki, które obierają mnie za cel swojego podrywu. Kiedyś opisałam kilka paryskich przypadków typiarzy z syndromem Johnny'ego Bravo. Dziś przytoczę sytuacje, które zdarzyły się w restauracji na Malcie. Enjoy.

► Ty pytasz, ja pukam

Gdy akurat zajmowałam się czymś innym, niż obsługiwaniem ludzi, podszedł do mnie koleś, który gościł przy jednym ze stolików. Przyszedł z kumplem na lunch. Z lekką żenadą poinformował mnie, że jego kolega uważa, że jestem ładna. Może zechciałabym dać mu numer? Zaczęłam się zastanawiać, o co chodzi, przecież nie jesteśmy już w podstawówce. Nie mogłam powstrzymać się przed zerknięciem na owego typa. Siedział przy stoliku i próbował zachowywać się najnormalniej na świecie nad swoim niedopitym browarem. Grzecznie odmówiłam.

► Creep alert

W tajemniczym folderze 'inne' na facebooku pojawiła się wiadomość.

Cześć, (...) nie wiem, czy mnie kojarzysz, zamówiłem dziś glass of rosé (...) jesteś bardzo ładna (...) może się umówimy (...) długo mi zajęło odszukanie cię (...)

Jesus Fucking Christ.

Po pierwsze, ciężko nie kojarzyć typa, który przychodzi samotnie do knajpy i przez godzinę kontempluje kieliszek różowego wina. Czy ktokolwiek w ogóle widział mężczyznę zamawiającego rosé? Uśmiałam się w duchu, ale moje rozbawienie szybko ustąpiło miejsca poczuciu narastającego niepokoju. Ten typ nie miał żadnych informacji na mój temat, nawet imienia, a ja na facebooku nie ogłaszam na prawo i lewo, gdzie pracuję, nie jestem osobą publiczną. On jednak odszukał mój prywatny profil i na dodatek pochwalił się, że to nie było łatwe. Włączyły mi się wszystkie możliwe czerwone lampki. Nie rozumiem, jakim cudem ci kolesie myślą, że takie zachowanie jest normalne, co więcej pożądane i atrakcyjne. Jak widzę coś takiego, to mam ochotę zniknąć z internetu i wyjechać do dżungli, gdzie nikt mnie nie znajdzie. Zablokowałam amanta.

► Bezkontaktowy

Siedział sobie taki smutas i pił whisky. Poprosił o rachunek. Zostawił pieniądze na stoliku i się oddalił. Przyjmowałam akurat od kogoś zamówienie, więc inny kelner wziął tamten hajs, żeby go jakiś przechodzień nie zwinął. Znalezisko wywołało ogólne rozbawienie i konsternację. Na rachunku zapisany był numer telefonu i imię, nagłówek to the girl, who works here oraz informacja, że już któryś raz mnie tu widzi i że chętnie by się ze mną umówił. Żeby było śmieszniej, liścik ten został znaleziony oraz dostarczony mi przez mojego faceta.

Wnioski? Faceci czasem się zachowują, jakby chcieli, a nie mogli. Boją się podejść i porozmawiać, więc wysyłają kolegę albo zostawiają numer na karteczce. Czy świat słyszał o przypadku, żeby dziewczyna pod taki podrzucony numer zadzwoniła? Wątpię. To trochę jak z załatwianiem spraw, których tak naprawdę nie chcesz załatwić. Szukanie pracy, bo mama każe, albo potyczki z dziekanatem. Musisz się skontaktować z uczelnią lub potencjalnym pracodawcą. Masz do wyboru adres e-mail albo numer telefonu. W sumie wiesz, że powinieneś zadzwonić, ale boisz się gadać z obcymi ludźmi przez telefon, więc napiszesz maila. Pewnie nie odpiszą, ale chociaż masz czyste sumienie, bo coś zrobiłeś. Nie udało mi się poderwać laski, no ale przecież zostawiłem jej numer. Przecież wytropiłem ją na fejsie. Przecież zapytałem przez kumpla, czy się ze mną umówi. No to o co chodzi? Chyba nie mam szczęścia do dziewczyn. Ale chociaż próbowałem.

Teraz czas na zupełnie inny kaliber, czyli...

► Francuski klasyk

Kolejny samotnik. Wysoki, przystojny, elegancki. Po paru wypowiedzianych przez niego słowach zorientowałam się, że to Francuz. Stwierdziłam, że akurat mam ochotę poględzić w tym języku. Nie było dużego ruchu, więc spędziłam trochę czasu gadając z nim o życiu na Malcie (właśnie się wprowadził), o pracy, cenach i o dupie Maryni. Na koniec swojej wizyty podszedł w okolice baru, gdzie akurat się krzątałam. Nagle włączył cały swój urok osobisty, zbliżył się do mnie na odległość paru centymetrów, spojrzał mi prosto w oczy (prześwietlił mnie swoim jasnoniebieskim spojrzeniem, niczym Dumbledore) i zapytał, czy kogoś mam. Ledwie zdążyłam wydukać, że tak, owszem, facet zniknął jak kamfora. Nawet nie widziałam, w którą stronę poszedł.

 

► Jestem zagranico, nikt mnie nie rozumie

Czteroosobowa ekipa zamawia kawę. Mam podejrzenie, z jakiego kraju pochodzą, ale nie mogę  potwierdzić, bo nieszczególnie komunikują się między sobą podczas zamawiania. Wybrali, dziękuję, zaraz przyniosę. W tym momencie jeden z facetów mówi zadowolony do kumpla po polsku fajna ta kelnerka, c'nie? Posłałam mu takie spojrzenie, że do końca swojej wizyty zastanawiał się, czy zrozumiałam, ale bał się zapytać.

Ostatnia historia nieco różni się tematem od pozostałych, ale i tak zarzucę.

► Biało-czerwoni górą

Podeszłam do stolika zajmowanego przez parkę ludzi w moim wieku i zapytałam, czy są ready to order. Zgodnie z prawem szariatu Z jakiegoś powodu zamówienie od początku do końca złożył mężczyzna, dziewczyna się w ogóle nie odezwała. Cóż, niektórzy są nieśmiali albo niepewnie czują się ze swoim angielskim. Wymieniliśmy grzeczności, odwróciłam się i podreptałam w kierunku baru, a laska zasyczała do swojego chłopaka Już myślałam, że się ślinisz do tej pani! Odparł: Ja jestem po prostu uprzejmy. Z jakąś dziwną satysfakcją i rozbawieniem ukryłam fakt, że jestem Polką.
 

Jak macie jakieś śmieszne (lub nieśmieszne) historie o podrywaniu, to chętnie poczytam. Jak macie jakieś nieśmieszne (lub śmieszne) historie o czymś innym, to też.