Maltańskie refleksje

Pojutrze mija 8 miesięcy odkąd po raz pierwszy moja stopa stanęła na tej wysepce. Plan maltański obejmuje okres do końca czerwca. Dawno przyzwyczaiłam się do myśli, że dopiero od niedawna jestem na Malcie, że do celu jeszcze daleko. Nagle okazało się, że jest zdecydowanie bliżej, niż dalej. Oczywiście mogłabym teraz słuchać Kaloryfera i martwić się przemijaniem (co też trochę nie pasuje, bo tutaj nie ma centralnego ogrzewania), ale wolę półhedonistycznie, półstoicko celebrować świadomość, że zbliża się fantastyczna podróż.

grudzień ♥

Malta od początku miała być drogą, która zawiedzie mnie (nas) do Nowej Zelandii. Etapem, podczas którego będziemy odkładać pieniądze. Środkiem, który pozwoli nie pracować przez ładnych parę miesięcy... A na dodatek sam w sobie będzie przygodą. Gdy tylko tu trafiłam, dałam się ponieść ogromowi wrażeń, pięknych widoków, palącemu słońcu. Znaleźliśmy pracę i mieszkanie, wszystko zaczęło się kręcić. Było super, jeśli pisałam post na blogu albo wiadomość na messengerze to o tym, jak to na Malcie jest super i jakie życie jest piękne. Nawet zdusiłam w zarodku ból dupy, że są wakacje, standardowy czas na podróż i relaks, a ja dzień w dzień zapierdzielam do późna w pracy. Przecież i tak było fajnie. To superoptymistyczne flow nie mogło jednak trwać w nieskończoność i wraz z nadejściem jesieni (czyli... mniej więcej w listopadzie) zaczęły się smuty. Miał być klasyk, zgniłe liście, szaruga, plucha, kubek gorącego kakao, parapet, gruby sweter i chandra. Było tak, że tu dalej w ciągu dnia można było chodzić w szortach, tylko czasem wiało, albo padało. Większość drzew jest zimozielona. Z gałęzi dyndają dojrzewające pomarańcze. Tu nawet nie ma jak wpaść w depresję, cały czas jest pięknie! Letni zgiełk turystyczny nieco się uspokoił i pojawił się czas na rozmyślania. Właśnie. Nie chodzi o to, że coś się faktycznie zmieniło. Wręcz przeciwnie.

witamy w świątecznej Valletcie

Malta po prostu okazała się być nudna jak psia dupa. Tu nie ma absolutnie nic do roboty. Zdałam sobie z tego sprawę jadąc do Polski i Francji, o czym wspominałam niedawno. Ostatnio jednak skupiłam się na wadach wielkomiejskiego, paryskiego oraz warszawskiego, hajlajfu. Ciężko jednak ukryć, że trochę za tym tęsknię. Brakuje mi różnorodności knajp, mnogości browarów, znajomych, wyboru towarów w sklepach. Malta jest bardzo ograniczona pod tymi względami. Jak już objedziesz wszystkie interesujące/ładne miejsca na wyspie, naoglądasz się widoczków i poleżysz na plażach, porządnie zaliczysz Gozo i pójdziesz parę razy do fajnych knajp to nagle okazuje się, że chcesz iść dalej, przeżyć więcej, ale dosłownie nie możesz, bo tkwisz na środku morza. Odkąd przeprowadziłam się do Paryża 5 lat temu i w konsekwencji zaczęłam jeździć, najpierw ostrożnie, potem w coraz większe podróże, nie zatrzymywałam się. Co parę tygodni była wycieczka z Francji do Polski, co kilka miesięcy autostopowanie w różne miejsca. Z Malty mogę sobie popłynąć stateczkiem na inną wyspę, żeby wieczorem wrócić. Mogę też ogarnąć prom na Sycylię, ale to jakieś poważne przedsięwzięcie. Utknęłam. A podróż zacznie się dopiero w czerwcu.

choinka ze szkła (Mdina glass)

Dużo czytam. Ostatnio trafiła mi w ręce książka, której może poświęcę osobny artykuł, gdy już z nią skończę. Autor pozwolił rozwinąć się świadomości, która gdzieś przysnęła pod natłokiem bezsensownej jesiennej melancholii. Skup się na teraźniejszości. Absolutnie nie mam na co narzekać, wiedzie mi się dobrze. Zarabiam, odkładam. Zapisałam się na siłownię. Jem Staram się jeść dobre rzeczy. Maluję. Piszę. Przeżywam. Cieszę się wieczorami spędzanymi na dworze mając na sobie skórzaną kurtkę. W połowie grudnia. Czerwiec się zbliża... Ale nie pomagam mu. Wiem, że i tak nadejdzie szybciej, niż się spodziewam, skoro nie wiedzieć kiedy minęło 8 miesięcy na Malcie.

Wyszło nostalgicznie i jesiennie, a mi się naprawdę życie coraz bardziej ostatnio podoba. Polecam.