Potyczki z frenczem

Nigdy nie myślałam, że będę się uczyć francuskiego. Chciałam mówić po angielsku i hiszpańsku. Pierwszy z nich opanowałam jakiś czas temu, zaczęłam krótką przygodę z rosyjskim i niemieckim i tuż przed przeprowadzką do Francji planowałam zabrać się za hiszpański. Nagły wyjazd za granicę sprawił, że porzuciłam to zanim w ogóle zaczęłam, bo znienacka pojawiła się potrzeba opanowania nowego języka, niezbyt przeze mnie uwielbianego francuskiego. Wszystko działo się tak szybko, że nie było czasu szans na podjęcie normalnej nauki, zdążyłam jedynie zapisać się na 3-tygodniowy wakacyjny kurs, na którym poznałam podstawy podstaw, liznęłam odrobinę gramatyki, nauczyłam się numerków i nazw owoców i tak (nie)przygotowana wyruszyłam zdobywać Paryż.

Nie muszę chyba mówić, że początki były ciężkie. Zwykłe wyjście po bagietkę sprawiało problemy. Powtarzanie sobie w głowie "une baguette, s'il vous plaît" przez całą drogę do piekarni, fałszywa pewność siebie i nerwowy uśmieszek, wszystko by polec przy prostym pytaniu ekspedientki "czy to wszystko?". Nie rozumiałam kompletnie nic, jasne, umiałam się przedstawić i ostrzec, że nie mówię zbyt dobrze po francusku, ale byłam totalnie nieosłuchana i wszystko trzeba mi było powtarzać po 40 razy, więc Francuzi przestawiali się na tryb grzecznościowo-ironiczny: mówienie po angielsku. Odpowiadało mi to, unikałam francuskiego jak ognia, bo głupio się czułam nie potrafiąc się dogadać. Podjęłam studia po angielsku gdzie miałam 2h francuskiego tygodniowo. Tyle, co nic... Uczyłam się podstaw, podczas gdy w trakcie spacerowania, wycieczek do sklepu i mimowolnego słuchania Francuzów język sam wchodził mi do głowy. Samca α poznałam w listopadzie 2011, 2 miesiące po przybyciu do Francji. Podrzucał mi słówka, rozpromieniał się, gdy wydukałam coś po francusku, ale nie czułam się w ogóle na siłach, by podjąć rękawicę i zacząć mówić. 100% angielskiego.

Coraz bardziej dokuczało mi to, że nie robię wielkich podstępów, a z drugiej strony czułam przypływającą moc. Przełom nastąpił rok temu, w kwietniu, gdy zdecydowałam się z końcu na kompletne zaprzestanie mówienia po angielsku z Samcem α. W praktyce wyglądało to tak, że on ostrożnie dobierał słowa i pięknie artykułował, żebym mogła zrozumieć, a ja odpowiadałam po angielsku albo wcale. Gdy na serio mieliśmy o czymś pogadać, rezygnowaliśmy z francuskiego, bo taka "konwersacja" nie miałaby sensu. Męczyło mnie to, ale z tygodnia na tydzień robiłam postępy. W czerwcu nie mieliśmy już potrzeby uciekania do angielskiego. Po zaledwie dwóch miesiącach... Oczywiście, wszystkie słowa, których nie znałam, zastępowałam angielskimi odpowiednikami  ale od razu dostawałam tłumaczenie i zaczęłam łapać. Minął rok, odkąd zaczęłam naprawdę mówić i czuję się z tym nie najgorzej. Jasne, nie umiem się wysłowić tak, jakbym chciała, ale tak mam tylko po polsku. Fakt, że uczyłam się francuskiego bezpośrednio tutaj niezwykle mi pomógł, ale nie aż tak, jak to, że rozmawiałam z ludźmi, a nie wkuwałam regułki w szkole. Wiele osób mówi, że francuski to trudny język. Tak właśnie jest, jeśli chce się poznać wszystkie zasady, czasy, skomplikowane słownictwo... Do codziennych, potocznych rozmów, wielkich wyznań, zwierzania się, rozumienia żartów a nawet pozytywnego przejścia rozmowy kwalifikacyjnej, wystarczy uczyć się jak dziecko. Mówi? Mówi. A czy wie, co to jest czas zaprzeszły, dopełniacz, tryb rozkazujący czy subjonctif? Nie. Właśnie.

Odkąd udaje mi się w 99% przypadków dogadać bez problemów, nie boję się już spotykać z ludźmi. Wcześniej perspektywa zamówienia czegoś, załatwienia jakiejś sprawy czy poznania nowych francuskich znajomych krępowała mnie, siedziałam cicho i czułam palenie policzków, gdy musiałam drugi raz poprosić o powtórzenie. Dziś mówię swobodnie. Jasne, czasem zaplączę się, popełnię prosty błąd czy zapytam kogoś o słowo, którego nie znam. Nie da się nauczyć języka obcego w 100% mając z nim pierwszy kontakt zaledwie półtora roku wcześniej. Ludzie często pozytywnie na to reagują. Wow, mówisz dopiero od niedawna, a rozumiesz wszystko, używasz fajnych wyrażeń (tak, szkoła Samca α doprowadziła mnie do tego, że spokojnie dogadam się z dresiarzem z przedmieścia, ale w banku muszę ostrożnie dobierać słowa, żeby nie palnąć jakiegoś kolokwialnego, luzackiego czy wulgarnego tekstu do 50-letniej babki). Ludzi bawi to, że mówię takim językiem, jak ziomal, a przy tym mam polski akcent... Jestem obcokrajowcem, więc powinnam recytować wykute w szkole formułki (je suis très heureuse de faire votre conaissance - jestem bardzo szczęśliwa, że pana/panią poznałam. W szkole na pierwszej lekcji dowiadujemy się, że to idealne sformułowanie, a jak we Francji palniesz coś takiego, to ludzie patrzą na ciebie dość dziwnie. Podobnie ma się chociażby sprawa z przeczeniami... je ne sais pas? j'sais pas!").

Oczywiście spotykam też gburowatych dupków, którzy po wymianie paru zdań ze mną pytają o pochodzenie, po czym z wyższością oznajmiają, że mam akcent. No shit, Sherlock! You don't say. Grrrrr.

Jaki długi smut.

__________________________________

PS Zachęcam do podziwiania moich zmagań z projektem Kwiecień w obiektywie.

*tutaj*