Zazdrość a wyśmiewanie

 

Znów powieje melancholią... Przypomniały mi się właśnie te piękne momenty, gdy z różnych powodów w podstawówce padałam obiektem kpin, a mama mi tłumaczyła, że to dlatego, że dzieci mi zazdroszczą. Ówcześnie mama była dla mnie guru i każde słowo spływające z jej warg było dla mnie hymnem i mottem, ale w to nawet ja nie byłam w stanie uwierzyć. Okrutne dziesięciolatki zawsze mają mnóstwo powodów, by śmiać się z ich kozła ofiarnego: bo włożył kolorowe ubrania, zamiast dopasować się do szarej masy, ma nietypowe imię, nie umie się modlić i zgarnia same piątki, rzekomo wcale nie kując po nocach. Na nic tłumaczenia biednego zahukanego dziecka: "ale mi się podobają moje pomarańczowe sweterki... u mnie w domu nikt się nie modli... a na sprawdzian z polskiego nie musiałam się niczego uczyć, pamiętam wszystko z lekcji i wy też byście zapamiętali, gdybyście nie byli taką zgrają debili. nigdy nie uczę się po nocach"... Efektem dalszy śmiech. Śmiech z rzeczy, na które często nie mamy wpływu.

Nigdy nie rozumiałam tego wmawiania, że inni się z nas śmieją, bo zazdroszczą. Naprawdę śmieją się z dziewczyny w wózku, kolesia z wielkim nosem czy z brzydkich okularów koleżanki, bo im zazdroszczą? Mamy chyba wmawiały nam to, żebyśmy czuli się lepiej. Trochę jak ze świętym Mikołajem. Opowiada się historię o panu z workiem, bo tak trzeba. Mamo, dzieci się śmieją z moich czerwonych spodni... Bo ci zazdroszczą! Mamooo... nie jestem głupia. Czego tu zazdrościć? Nie każdemu podobają się czerwone spodnie, dla niektórych są szczytem kiczu i żenady i to jest powód do śmiechu, a nie zazdrość! O dziwo spotkałam na swojej drodze nieliczne osoby, którym zaimponowały moje czerwone spodnie i te osoby wcale się nie śmiały, ale zwyczajnie patrzyły, albo wręcz powiedziały, że mam fajne ciuchy. Słowa mamy nie przekonywały mnie.

Jedyną sytuacją z cyklu "zazdrość a śmiech", która wróciła do mnie po latach, są dobre oceny. W podstawówce nazywana kujonem i oskarżana o naukę po nocach... W rzeczywistości nie mająca nic przeciwko posłuchaniu nauczyciela przez 45 minut (po to w końcu przyszła do szkoły) i zapamiętująca wszystko, co mówił. Dzieci się śmiały, mnie było przykro, ale cieszyłam się, że przynajmniej mam piątki, a nie jedynki. Sytuacja zanikła, by niczym boomerang wrócić do mnie na drugim roku studiów. Znów bez większego wysiłku udało mi się zakończyć semestr z bardzo wysokimi ocenami. Dzieci, tym razem nie dziesięcio-, a dwudziestoparoletnie, wyzwały mnie żartobliwie od kujonów i przez chwilę mi dokuczały, ale w ich oczach widziałam pytanie "jak ona to robi?!", coś na kształt... podziwu. Zadrości! Skłoniło mnie to do analizy sytuacji z podstawówki. Być może inni też woleliby mieć piąteczki bez żadnego wysiłku i faktycznie mi w pewnym stopniu zazdrościli? Gdy myśleli, że można mieć dobre stopnie zamiast musieć poprawiać każdy sprawdzian (i kto tu wtedy kuł po nocach?!), kusiło ich to, ale lęk przed byciem wyzwanym od kujonów i wyłączeniem z elitarnego kręgu był zbyt silny. Trzeba być normalnym, takim jak większość (zachęcam do lektury). Może w mądrościach mamy rzeczywiście coś się kryło?

Dziękuję za przeczytanie mojego bełkotu nierozumianego dziecka.
Po raz kolejny, wiem, że nie będę osamotniona.